Kochać Polskę i nie oszaleć

xyz

Chciałam porozmawiać o miłości do ojczyzny, bo w związku z ojczyzną jakoś okropnie mi ostatnio trudno.

To temat niekoniecznie dla psychoterapeuty. Ale spróbujmy.

Powiem ci o moim konflikcie. Mój ojciec, jego ojciec i jego dziadek – wszyscy oni buntowali się, brali udział w powstaniach, byli zsyłani, osadzani na Pawiaku, prześladowani. Dzieciństwo spędziłam w mieszkaniu, którego jedno okno wychodziło właśnie na Pawiak. Często tam z ojcem chodziłam. Był poetą, romantykiem, uważał, że ma zobowiązania wobec ojczyzny. Moje rozdarcie polega na tym, że nie wiem, czy powinnam to zobowiązanie nieść dalej, czy jednak trzymać się od tego z daleka, mieć spokój, chować wnuki. Może jednak miłość do ojczyzny jest z góry skazana na niewzajemność?

Niewykluczone, bo ojczyzna jest matką skrajnie wielodzietną, więc wszystkich swoich dzieci tak samo pokochać nie może. Ale nie jestem pewna, czy mówisz o miłości ojczyzny, czy też o pewnego rodzaju wierności zasadom, przyzwoitości, uczciwości, godności, które obowiązują ponadojczyźnianie – może starałabyś się żyć zgodnie z nimi również, dajmy na to, na Zanzibarze.  

Co to znaczy?

Uczciwy człowiek na przykład broni słabszych, walczy o sprawiedliwość, unika przemocy, nie pozwala sobą poniewierać, dba o ład moralny – w sobie, ale i na zewnątrz. O ile my, psychoterapeuci i psychologowie, mniej więcej wiemy, co oznacza, że ktoś ma zasady, których przestrzega, czy wartości, którymi się kieruje, to trudniej powiedzieć, co to znaczy, że kocha ojczyznę. Gdybym miała poszukać psychologicznego przejawu takiej miłości, pewnie byłaby to emocjonalna więź z jakimiś aspektami własnego kraju – Polski. Na przykład więź z językiem polskim, który znam, odkąd zaczęłam mówić. …