i patrzę, jak aktywistka, oburzony, hipis, lesbijka,
altruista, oszustka, skąpiec, stary konserwatysta,
niemowa, dżentelmen, bogacz, dziwka,
patrzę, jak poetka, kobieciarz,
patrzę, jak wegetarianka,
patrzę, jak okularnik, mędrzec –
jak ich linie łagodnieją,
zmieniają się surowe rysy twarzy,
w głowie rozszczepiają się nazwy,
resztki liter opadają w popiół,
przemieniają się w miękką ziemię,
z której wyrasta zwykła trawa,
na której stoi zwykły dom,
a w domu mieszkają ludzie.
przełożyła Agnieszka Smarzewska
Masz przed sobą otwartą treść, którą udostępniamy w ramach promocji „Pisma”. Odkryj pozostałe treści z magazynu, także w wersji audio. Jeśli nie masz prenumeraty lub dostępu online – zarejestruj się i wykup dostęp.
Inga Gaile –(ur. 1976), poetka, pisarka, tłumaczka, autorka sztuk teatralnych. Zdobywczyni wielu ważnych łotewskich nagród literackich, w tym Nagrody im. Klāvsa Elsberga za debiut poetycki Laiks bija iemīlējies(Czas był zakochany, 1999), Nagrody im. Ojārsa Vācietisa (dwukrotnie) za tomy: raudāt nedrīkst smieties (płakać nie wolno śmiać się, 2004) oraz Migla (Mgła, 2012). Wiersz pochodzi z tomu Wielkanoc w przekładzie Agnieszki Smarzewskiej, który znalazł się w finale nagrody Europejski Poeta Wolności 2020.
Partnerem poezji jest Instytut Kultury Miejskiej w Gdańsku, organizator festiwalu i nagrody Europejski Poeta Wolności oraz wydawca towarzyszącej im serii poetyckiej. Nagrodę Europejski Poeta Wolności ufundowało Miasto Gdańsk.
