Kultura jest dla mnie lekarstwem na wszelakie codzienne smutki. Od dawna przejawiam też dziwną fascynację atrybutami sanitariuszy, dlatego tym bardziej ucieszyłam się na myśl o przedstawieniu swojego kulturalnego niezbędnika w formie podręcznej apteczki.

Pokazać własną apteczkę – trochę strach. W mojej – obok arcydzieł literatury, muzyki i kinematografii – trzymam popkulturową sieczkę, koślawą amatorską twórczość i inne wątpliwej jakości twory, do których trochę

Moją (nie)podręczną apteczkę wypełniają najróżniejsze przedmioty. Są to między innymi klasyka kina, książki filozoficzne oraz literatura piękna, ale też playlisty na Spotify, animacje, komiksy, klocki Lego czy figurki Funko Pop.

Od kilku lat systematycznie pozbywam się rzeczy. Biżuterii właściwie nie mam, gdzieś w szufladzie komody turla się pewnie obrączka. Ubrania raczej oddaję, niż kupuję nowe, a jeśli nowe, to nowe

Na co dzień, przy pracy przyjmuję zdecydowanie za dużo bodźców wywołanych przez wszechobecną technologię, dlatego bardziej niż kultura działa na mnie przyroda. To ona dodaje mi sił w momentach, w

Problem z moją podręczną apteczką polega na tym, że jest wybitnie niepodręczna. I to pomimo usilnych prób zostania minimalistką. Zazdroszczę tym, którzy potrafią spakować plecak i wyjechać na rok bez

Kulturalną apteczkę otwieram zawsze, gdy coś musi się we mnie zagoić. Zazwyczaj w momentach, w których czuję, że nie mam wpływu na to, co dzieje się wokół mnie.