budzisz mnie nagłym szarpnięciem, wyciągasz dłonie do sufitu...

Gestykuluje, na paznokciach ma białe plamki. Brakuje jej cynku – myślę.

Jesteśmy cisi jak powietrze na onkologii, wzrok zatrzymujemy na płucach...

Dopiero po ich śmierci lisy wykopały dwie nory tuż obok domu...

Z dłońmi tak splecionymi, jakbyś, klęcząc, spała...

pies nas trącał gdy kładłyśmy się pod włos...

Można się do mnie zwracać po imieniu, kiedy stoję przed lustrem i spoglądam w twarz, a w pokoju obok umarł właśnie ojciec...