Wiosna

Pamięci Adama Zagajewskiego (21 czerwca 1945 – 21 marca 2021)

Chłodna jak bryza, wiosna

przychodzi i wypełnia wiadomą

pustkę, potwierdza smutek, 

burzliwą potrzebę, ukojenie.

Nie oszukujmy się. Powiedzieć „wiosna”,

i to na stopniach schodów frontowych,

wczesnym popołudniem, w ożywczym świetle dnia, 

jest formą rozwiązania.

Jak do tego doszedłem?  

Twoja śmierć ma raptem dwa tygodnie, jest nagła 

i krucha jak pierwsze pąki ogników

co roku, a dźwięk niedzisiejszej syreny

niesiony na wietrze,

pomiędzy parą zięb śmigających  

pośród zerwanych linii wysokiego napięcia,

spaja swego rodzaju pociechę. 

Niech i tak będzie. Zapewne widziałeś

w Krakowie krople kreozotu

na pomniku pociągniętym deszczem. Następnie

dociera do mnie fenomenalna fraza 

„pół morze, pół ląd” 

(nie twoja, ale blisko), fenomenalna szepczę

zanim zboczę z kursu,

i zmykam do nich na zoom, Adamie,

uczyć, jak jechać do twojego Lwowa.    

Przełożył Bartosz Wójcik

Poezja w „Piśmie” powstaje przy wsparciu Fundacji Jana Michalskiego.

Masz przed sobą otwartą treść, którą udostępniamy w ramach promocji „Pisma”. Odkryj pozostałe treści z magazynu, także w wersji audio. Jeśli nie masz prenumeraty – zarejestruj się i wykup dostęp.