Kiedyś strasznie chciałam mieć kotka. Było to moje życzenie numer jeden, najważniejsze na bardzo krótkiej liście marzeń. Matka oczywiście się nie zgodziła. Wmówiła mi alergię...

Na płocie powiewały strzępy plakatów, każdy z widoczną gwiazdą Dawida wymalowaną na fragmencie twarzy Tadeusza Mazowieckiego. Szłyśmy w milczeniu z mojego mieszkania w kamienicy do jej mieszkania w bloku na pobliskim osiedlu.

Zestaw obowiązkowy złożony z najważniejszych książek, reprodukcji obrazów, filmów i płyt. Może być stały lub zmieniać swoją zawartość. Różny u każdego, niepowtarzalny. To niezbędnik, do którego sięgamy, gdy zawodzą tabletki i maści. Z czego składa się

dopiero po ich śmierci lisy wykopały dwie nory...

Jesteśmy cisi jak powietrze na onkologii, wzrok zatrzymujemy na płucach.

Czy pan należy? Ale to na szczęście nie do mnie, głos za plecami, chyba do telefonu, czyli w kosmos, może nawet do nikogo. Przejmuję to pytanie i rozwijam po swojemu, gnę jak pręt szkła. – Czy pan

Przyznaję, mam syndrom białego fartucha. Na widok stetoskopu momentalnie zaczynam obmyślać w głowie plan ucieczki z gabinetu. Dopiero gdy zaopatruję domową apteczkę w przepisane lekarstwa, wreszcie schodzi ze mnie stres.