[Juan Guaidó w styczniu ogłosił się tymczasowym prezydentem Wenezueli. Nieuznawany przez administrację Nicolása Madura, cieszy się w kraju dużym poparciem.]

Na miejscu Guaidó chętnie fotografuje się z mieszkańcami. Potrafi porwać tłum.

[Kobieta z synkiem obok plakatu przedstawiającego Hugo Cháveza. Ich dom jest jednym z nielicznych w okolicy zbudowanym z cegły, ponieważ ojciec dziecka pracuje na budowie. Odkąd chłopiec zachorował na malarię, wszystkie pieniądze rodziny idą na leki.]

Przez hiperinflację prawie nikt tu nie nosi gotówki. W hotelu płacę dolarami, ale na co dzień korzystam z prywatnej karty bankomatowej mojej przewodniczki. Śniadanie raz kosztuje sto osiemdziesiąt tysięcy boliwarów, innym razem dwieście czterdzieści tysięcy.

[Kobieta przygotowuje posiłki dla dzieci z okolicy, których rodzice nie mają pieniędzy na jedzenie.]

Przeliczanie na złotówki nie ma sensu, bo kurs zmienia się drastycznie w ciągu dnia. W McDonaldzie nie dają frytek z ziemniaków, tylko pocięte kawałki juki – słodkiego, włóknistego korzenia. Jego gorzka, toksyczna odmiana sprzedawana jest na czarnym rynku i już kilkudziesięciu Wenezuelczyków zmarło w wyniku zatrucia.

[Szesnastolatka z synkiem, którego urodziła w wyniku gwałtu dokonanego przez partnera jej matki.]

Szpitale cierpią nie tylko na przerwy w dostawie prądu, ale przede wszystkim z powodu niesprawnej aparatury i braku leków. Odwiedzam szpital onkologiczny, gdzie ludzie czekają na śmierć w warunkach urągających godności.

[Pacjenci szpitala onkologicznego w dzielnicy Cotiza.]

prowadzający mnie lekarz każe schować aparat przed colectivos, cywilnymi bojówkami wiernymi prezydentowi Madurze. Pilnują, by żaden dziennikarz nie pokazał, jak wygląda sytuacja humanitarna.

[Dzieci modlą się przed posiłkiem, który dostają w ramach programu dożywiania uruchomionego przez organizacje pozarządowe w dzielnicy Antimano.]

Zaczynam robić zdjęcia dopiero wtedy, gdy mój przewodnik daje mi znać, że jest bezpiecznie, ale cały czas czuję się obserwowany. W szpitalu pracuje wykwalifikowany personel, lekarze ukończyli zagraniczne uczelnie, ale w tych warunkach niewiele mogą zrobić. Bogatszych Wenezuelczyków stać na to, żeby kupić leki za granicą lub wyjechać na leczenie.

[Wenezuelczycy słuchający wystąpienia Juana Guaidó na wiecu przeciwko prezydentowi Maduro w Guatrie pod Caracas. Jeden z banerów głosi: "Nie cofniemy się".]

Stoję pośrodku hali wylotów lotniska imienia Simóna Bolívara. W latach 1974–1978 artysta Carlos Cruz-Diez wykonał wijącą się przez cały terminal mozaikę w kolorach flagi państwowej. Wenezuelczycy, którzy – często na zawsze – opuszczają kraj, wrzucają na Instagram zdjęcia swoich stóp na jej tle.

[Zmarły w 2013 roku prezydent Hugo Chávez jest wciąż obecny w rządowej propagandzie.]

Wybrakowana, niepoddana konserwacji, symbolizuje sytuację, w jakiej znajduje się Wenezuela. Nie mogłem jej sfotografować, groziło to zatrzymaniem przez służby.