[Bydgoszcz, 2015. Zamiast siadać na widowni, uwielbiam pracować za kulisami. Identycznie ubrane dziewczynki
z Zespołu Tańca Krasnale otrzymują właśnie wskazówki od swojej instruktorki. Zaraz wyjdą na scenę i zaprezentują występ drewnianych lalek w ramach konkursu Taneczne Miraże w bydgoskim Pałacu Młodzieży.]

Od fotoreportera różnię się tym, że nikt mnie na zdjęcia nie wysyła i nikt mi nie płaci. Jednak dokumentuję życie codzienne wokół nas – dla własnej satysfakcji i przyszłych pokoleń. Jestem fotografem ulicznym.

[Bydgoszcz, 2013. Kiedyś wstęp do cyrków nie był problemem. Dziś wykonanie takiego zdjęcia graniczy z cudem. Piętnastoletni lew morski Borys i jego pięcioletnia towarzyszka Bonnie podążają na arenę cyrkową za swoją treserką.]

Możesz powiedzieć, że street to moda. A nawet, że nie wymaga żadnego wysiłku. Ot, wystarczy wziąć aparat do ręki, wyjść na ulicę i zrobić zdjęcie. Następnie wrzucasz je na swoje kanały social media i czekasz na lajki.

[Lublin, 2018. Najpierw znalazłem plakat na ścianie. Ustawiłem się w odpowiednim miejscu i – ku mojemu zaskoczeniu – pierwszy przechodzień, zakładając czapkę, idealnie wpasował się w kadr. Wykonanie zdjęcia zajęło mi dosłownie dziesięć sekund i mogłem iść dalej. Szczęście jest ważne, bez niego mogłem stać tam cały dzień i nic bym nie wyczarował.]

Znajomi najpewniej prześlizgną się po twojej fotografii wzrokiem i po pięciu sekundach o niej zapomną. Dlaczego? Ponieważ ujęta w zwyczajny sposób rzeczywistość nikogo nie interesuje.

[Kraków, 2016. Podczas Światowych Dni Młodzieży postanowiłem pójść do parku Jordana, gdzie była wydzielona strefa spowiedzi. Chwilę wcześniej spadł deszcz, więc jeden ze spowiedników nakrył się kolorową peleryną. Oczekując na wiernych, bawił się telefonem.]

Mamy ją wokół siebie na co dzień, więc nam się opatrzyła. Fotograf uliczny stara się dołożyć od siebie jakiś znaczący element.

[Bydgoszcz, 2015. To jeden z ogranych streetowych patentów na zdjęcie – zwierzę w samochodzie. Najlepiej by było, jakby jeden z psów sprawiał wrażenie, że prowadzi auto w ruchu ulicznym. Niestety, musiałem się zadowolić
sceną z parkingu pod supermarketem.]

„Co mam zatem fotografować, jeżeli chcę robić streeta?” – zapytasz. A czym przyciąga cię miasto: grą światła i cieni na styku miejskiej infrastruktury i architektury, czy może tłumem ludzi wchodzących ze sobą w nieskończoną liczbę interakcji?

[Poznań, 2013. Pojechałem do Poznania na Krajową Wystawę Zwierząt Hodowlanych. W jednej
z hal krowy odpoczywały, a w drugiej były prezentowane konkursowemu jury. Pomiędzy nimi McDonald’s otworzył dla zwiedzających punkt wydawania jedzenia, do którego kierował widoczny na zdjęciu znak.
Wystarczyło ustawić się w odpowiednim miejscu.]

Traktuję wyjście na ulicę jako wyzwanie i zamieniam się w obserwatora. Mam przed sobą scenę, a na niej nieprzewidywalnych aktorów. Streeta – wbrew jego mylącej nazwie – nie determinuje miejsce wykonania zdjęcia, a podejście.

[Warszawa, 2018. Podczas pikniku japońskiego w Służewskim Domu Kultury ludzie mogli zrobić sobie zdjęcie na tle fototapety. Czasem takie lokalne wydarzenia mogą okazać się ciekawe wizualnie i niejednokrotnie zaskakujące.]

Czekam na impuls wysyłany przez mózg: Teraz! Zrób zdjęcie! I robię to, czasami zanim oczy zauważą ten interesujący detal, który odkryję dopiero w domu, przed ekranem komputera. Korzystam z fałszu, nadając zdjęciom nowy kontekst lub zmuszając widza do rozszyfrowania przekazu.

[Rio de Janeiro, 2019. Podczas karnawału odczuwałem dużą blokadę, mimo że była to doskonała okazja, by uchwycić mocne uliczne kadry. Nie mogłem się przemóc, ponieważ w powietrzu czuć było napięcie. Codziennie zatroskani mieszkańcy ostrzegali mnie przed kradzieżami. Do streeta trzeba mieć spokój w głowie!]

Osiągam to dzięki własnym umiejętnościom, na fundamencie prawdy, nie sięgając po manipulację. Street jest wyzwaniem dla mojej kreatywności.

Mecenasem Fotografii w Piśmie jest sieć Puro Hotels, która poprzez zaangażowanie w życie kulturalne i działania edukacyjne popularyzuje wiedzę na temat sztuk wizualnych.