[Panorama marmurowego miasta na środku pustyni. Aszchabad w swojej perfekcyjności, czystości i przepychu bardziej przypomina makietę miasta, niż miejsce, w którym toczy się normalne życie.]

Właśnie trafiłyśmy do jednego z najbardziej izolowanych państw świata, którego trzy czwarte powierzchni stanowi pustynia Kara-kum.

[Centrum rozrywki Alem. W 2012 roku zostało wpisane do Księgi rekordów Guinnessa jako największy zamknięty diabelski młyn na świecie.]

Trudno o bardziej kontrastowe zderzenie krajów położonych obok siebie. Iran tętni życiem i nadmiarem bodźców. W Turkmenistanie wszystko się wycisza. Szczególnie w stolicy, Aszchabadzie.

[Pomnik Lenina z motywem turkmeńskich dywanów.]

Już z daleka widać, jak lśni w słońcu bielą budynków pokrytych marmurem. Daleki od wyobrażenia o stolicy państwa, wygląda jak miasto stworzone na potrzeby filmu.

[Na targowiskach w Aszchabadzie znajdziemy mnóstwo różnego rodzaju pamiątek.]

Równoległa rzeczywistość, która jednocześnie fascynuje i trwoży. Wszystko tutaj wydaje się nieskazitelne. Tak bardzo, że szybko nabiera się wrażenia, że coś jest nie w porządku. 

[Marmurowe bloki mieszkalne. W 2013 roku Aszchabad został wpisany do Księgi rekordów Guinnessa ze względu na największą na świecie liczbę budynków z białego marmuru.]

Po szerokich ulicach jeżdżą białe samochody. To podobno ulubiony kolor prezydenta Gurbangulyego Berdimuhamedowa. Nikt nie trąbi. Prawie nie ma telebimów, a jeśli już jakieś się pojawiają, to z wizerunkiem przywódcy państwa. Nie widać wystaw sklepowych, są zakryte ciemnym szkłem.

[Na ulicach Aszchabadu nie znajdziemy ani jednego papierka, między innymi dzięki bohaterce tego zdjęcia.]

Nic nie psuje idealnego porządku. Na ulicach częściej niż przeciętnych ludzi mija się monumentalne pomniki, parki, kolejne fontanny i wojskowych. Ci ostatni pilnują, by nie robić zdjęć, na przykład pałacu prezydenckiego. O 23:00 rozpoczyna się godzina policyjna.

[Parę kilometrów od marmurowego centrum stolicy można znaleźć „zwykłe” domostwa, choć nadal na parkingach stoją obowiązkowe białe samochody.]

Wystarczy jednak wyjechać poza stolicę i ideał się kończy, a w miejsce bieli i zieleni pojawia się wszechobecna pustynia.

[Wyjeżdżając z Aszchabadu, żegnamy czteropasmowe, piękne, czyste ulice. Drogi poza stolicą pozostawiają wiele do życzenia. Trzeba jeździć ostrożnie i unikać jazdy w nocy, ponieważ wielbłądy uwielbiają się wylegiwać na środku drogi.]

To na niej znajduje się największa atrakacja Turkmenistanu – liczący siedemdziesiąt metrów średnicy płonący krater koło wioski Derweze, zwany Wrotami Piekieł. Przyciąga rocznie kilka tysięcy turystów z całego świata.

[Krater znany jako Wrota Piekieł rozświetla pustynię Kara-kum, koło Derweze, już od prawie pięćdziesięciu lat. Podczas odwiertów, w poszukiwaniu złóż gazu, zapadło się podłoże, tworząc krater, z którego ulatniał się trujący metan. Inżynierowie, postanowili go podpalić, wierząc, że w końcu się ulotni. Nie przewidzieli, że gaz będzie się palił po dziś dzień.]

W 1971 roku rosyjscy geolodzy prowadzili tutaj odwierty. Podczas prac ziemia zapadła się, a naukowcy podpalili powstałą dziurę, aby zapobiec ulatnianiu się metanu. Gaz, który miał się wypalić w ciągu kilku tygodni, płonie do dzisiaj.

Mecenasem Fotografii w Piśmie jest sieć Puro Hotels, która poprzez zaangażowanie w życie kulturalne i działania edukacyjne popularyzuje wiedzę na temat sztuk wizualnych.