Jesteśmy w podobnym wieku, mamy tylko sześć lat. Jak większość sardyńskich dzieci żyję w strachu, że ktoś mnie porwie.

Jedenaście lat później na balkonie swojego domu zostaje zastrzelona Luisa Manfredi. Miała czternaście lat. Jej ojciec, Matteo Boe, był jednym z porywaczy Farouka.

A jednak nikt nie zostaje oskarżony ani skazany za jej zamordowanie. Do dziś pozostaje tajemnicą, dlaczego tak się stało
– opowiada Valeria Cherchi.

Między 1960 a 1997 rokiem na Sardynii porwano dla okupu łącznie 162 osoby. Tamtejsi bandyci, znani jako anonima sequestri sarda, postępowali zgodnie z niepisanymi zasadami Il Codice barbaricino (Kodeksu barbarzyńskiego). Tam, gdzie nie sięgała władza państwowa, to właśnie brutalna ludowa sprawiedliwość, określana przez kodeks, dbała o honor i godność jednostki.

Na zdjęciu Mariangela w stroju żałobnym.

Na projekt składa się analiza zamkniętych społeczności Sardynii oraz opowieść o rozpaczy dwóch matek: jednej, która nie była w stanie zapanować nad losem swojego porwanego syna, i drugiej, która nie mogła doprosić się o sprawiedliwość dla zamordowanej córki. Trzecią składową projektu jest zapis prywatnego śledztwa fotografki oraz jej osobistej walki o przełamanie zmowy milczenia i wciąż obecnego w Sardynii prawa – omertà.

Fotoreportaż jest częścią sekcji ShowOFF festiwalu Miesiąc Fotografii w Krakowie, który odbywa się w dniach 25 maja – 24 czerwca 2018 r. Pismo jest patronem medialnym Festiwalu.

Farouk i jego prawnik podczas procesu przeciwko jednemu z porywaczy, Matteo Boe.

Pozostałości po porywaczach ukrywających się w jaskini.