[...]

Zgubiwszy klucze od świata, gdzie wszystkich jest po dwoje

albo więcej, siedzi na progu, czeka,

aż ktoś powróci:

z pracy, z walki wręcz, z krótkiej pamięci,

z ciepłych krajów,

ale nie ma nikogo.

Klucz, zanurzony w śniegach,

marzy, że na wiosnę wykiełkuje jako kolej.

Wieczór będzie zimny.

Jej krew zbyt czerwona dla tych czarnoziemów

i niewystarczająco błękitna, żeby do morza doprowadzić,

i nie na tyle gęsta, żeby wezwać

do ziemi obiecanej.

Do wielkich historii wchodzą ludzie,

wychodzą,

a u niej – zbyt pstrokata, żeby stać się

paszportem.

Żadna ze wspólnot, do których tak się chciało przyrosnąć,

nie wpuszcza, twarda i zamknięta,

szydzi i pyszni się

jak czasem pyszni się zielone jabłko na gałęzi.

Ze starczym skrzypieniem kołysze się arka,

w lodach, cudze westchnięcia z szelestem

rozbiegają się z niej parami – lękliwe ciche szczury.

Jeszcze posiedzi tu – i zapomni, jaki miała głos,

jak strzegła go: może akurat nadejdzie czas,

żeby opowiedzieć swoją historię bez przekładu, bez tłumaczeń,

po prostu tak jak oddychają ludzie, którzy długo biegli,

a teraz leżą w ciemnościach obok

i uspokajają się.

przełożyła Aneta Kamińska

Poezja w „Piśmie” powstaje przy wsparciu Instytutu Kultury Miejskiej w Gdańsku, organizatora festiwalu Europejski Poeta Wolności.

Masz przed sobą otwartą treść, którą udostępniamy w ramach promocji „Pisma”. Odkryj pozostałe treści z magazynu, także w wersji audio. Jeśli nie masz prenumeraty – zarejestruj się i wykup dostęp.