Wersja audio
Moje kulturalne inspiracje zmieniają się nieustannie. Podobnie dzieje się z przedmiotami, które trzymam w podręcznej apteczce. Przychodzą do mnie z najmniej oczekiwanej strony, przypominają o sobie po latach lub pojawiają się w trakcie wielu godzin spędzonych na researchu. Filmy, kostiumy i zdjęcia uruchamiają mnie podczas tworzenia, gdy tego najbardziej potrzebuję.
Kiedy w wieku szesnastu lat przeprowadziłam się do Warszawy, dostałam od mamy odtwarzacz płyt DVD. Wtedy mój kulturalny niezbędnik składał się praktycznie z samych filmów. Kupowałam całą ich masę na targu przy Dworcu Wileńskim, nie zwracając uwagi na tytuły czy gatunki. Może dlatego te domowe seanse kończyły się różnie. Czasem udało mi się trafić na coś naprawdę wartościowego, innym razem okazywało się, że katuję się kolejną komedią romantyczną. Jednak nawet one okazywały się niekiedy skutecznym remedium na chwile samotności. W tamtym okresie zrozumiałam też, że to właśnie wizualna przestrzeń kultury jest tym, co mnie naprawdę kręci.
Brodka
(ur. 1988), wokalistka, kompozytorka, autorka tekstów, reżyserka klipów, producentka oraz artystka konceptualna. Redefiniuje się na nowo z każdym kolejnym albumem, czerpiąc z rocka alternatywnego, popu, elektroniki oraz muzyki gór, na której się wychowała. Jest sześciokrotną laureatką Fryderyków. Występowała na wielu polskich i zagranicznych festiwalach, takich jak Open’er, SXSW, The Great Escape czy Sziget.
Uczestnicząc w takich wydarzeniach, jak wrocławskie Nowe Horyzonty czy Warszawski Festiwal Filmowy, odkryłam wiele przykładów niezależnego kina, które zostały mi w pamięci na dłużej. Uwielbiam czeskie produkcje, takie jak Jedna ręka nie klaszcze, Guzikowcy czy Samotni. Wracam również do wczesnych filmów Paula Thomasa Andersona i Romana Polańskiego. Bliskie jest mi też arthouse’owe kino akcji. Do tej pory pamiętam seans Miasta Boga [filmu na podstawie powieści Paula Linsa w reżyserii Fernanda Meirellesa i Kátii Lund – przyp. red] w nieistniejącym już kinie Praha. Byłam jedną z trzech osób, które chciały je tego dnia zobaczyć. Musieliśmy czekać, by uzbierała się odpowiednia liczba widzów, żeby film w ogóle wyświetlono. Ale było warto. Napięcie, które czułam w trakcie oglądania, towarzyszyło mi jeszcze długo po wyjściu z sali.
Po wizualne inspiracje sięgam za każdym razem, gdy rozpoczynam pracę nad nową płytą. Mogą to być pojedyncze kadry, zabiegi związane ze światłem lub ruchem albo estetyka danego filmu. Reżyserując wspólnie z Przemkiem Dzienisem klipy do Game Change i Hey Man – dwóch pierwszych singli z wydanego przeze mnie niedawno albumu BRUT – zwróciłam się w stronę twórczości Davida Cronenberga, który jest prawdziwym mistrzem opowiadania abstrakcyjnych historii. Szczególnie ważny okazał się dla mnie film Crash: Niebezpieczne pożądanie. Ta opowieść o erotycznych fantazjach i zachowaniach społecznie nieakceptowanych skłoniła mnie do przyjęcia alter ego, by na własnych warunkach zmierzyć się z tematem płci i związanym z nią utrwalonym podziałem ról w społeczeństwie. Natomiast podczas kręcenia teledysku do utworu Up in the Hill z mojej poprzedniej płyty – Clashes – czerpałam garściami ze Świętej Góry Alejandra Jodorowsky’ego. Głęboko wierzę, że ten obraz może być prawdziwą wizualną biblią dla wszystkich twórców, zarówno artystów związanych z malarstwem i rzeźbą, jak i projektantów ubioru czy muzyków.
Jeszcze w trakcie pisania utworów na płytę zaczynam szukać dla nich wspólnego mianownika. Chcę, by każdy mój album opowiadał spójną historię, której integralną częścią jest obraz. Dlatego duże znaczenie mają dla mnie zarówno scenografia, jak i kostiumy. W poszukiwaniu inspiracji sięgam wtedy po albumy fotograficzne i modowe. Podczas pracy nad ostatnią płytą były to Modern Forms: A Subjective Atlas of 20th-century Architecture i Modern Spaces: A Subjective Atlas of 20th-century Interiors Nicolasa Grospierre’a oraz Erotos Nobuyoshiego Arakiego. Oglądałam też projekty Rei Kawakubo dla marki Comme des Garcons oraz kreacje sceniczne Davida Bowiego i Grace Jones. Brutalizm, androgynia, skupienie na formie i jednoczesne jej podważanie stały się naturalnymi elementami opowieści o odkrywaniu własnej tożsamości i szkodliwych stereotypach, dopełnieniem tekstów piosenek, częścią apteczki towarzyszącej mi podczas powstawania albumu BRUT.
Co w niej odkryję, gdy po raz pierwszy zanucę melodię nowego utworu? O tym dopiero się przekonam.
Rozmawiał Mateusz Roesler
rysunek Sonia Dubas
