Fotoreportaż

Caracas. Stolica nędzy

autor
Julian Sojka

5.11.2019

Stolicę Wenezueli, Caracas, rozdziela na pół przypominająca ściek rzeka Guaire. Po obu jej stronach biegnie droga szybkiego ruchu. Grupki bezdomnych dzieciaków, narażając życie, codziennie przebiegają przez jezdnię między pędzącymi autami.

[Chłopakom nie przeszkadza smród rzeki, w której się zanurzają, szukając czegokolwiek,
co da się wymienić na jedzenie.]

Przyjechałem do Caracas, by porozmawiać z Juanem Guaidó, liderem wenezuelskiej opozycji. Na pięć minut przed wywiadem następuje zmiana planów: jedziemy odwiedzić księży, którzy otworzyli stołówkę.

[Juan Guaidó w styczniu ogłosił się tymczasowym prezydentem Wenezueli. Nieuznawany przez administrację Nicolása Madura, cieszy się w kraju dużym poparciem.]

Na miejscu Guaidó chętnie fotografuje się z mieszkańcami. Potrafi porwać tłum.

[Kobieta z synkiem obok plakatu przedstawiającego Hugo Cháveza. Ich dom jest jednym z nielicznych w okolicy zbudowanym z cegły, ponieważ ojciec dziecka pracuje na budowie. Odkąd chłopiec zachorował na malarię, wszystkie pieniądze rodziny idą na leki.]

Przez hiperinflację prawie nikt tu nie nosi gotówki. W hotelu płacę dolarami, ale na co dzień korzystam z prywatnej karty bankomatowej mojej przewodniczki. Śniadanie raz kosztuje sto osiemdziesiąt tysięcy boliwarów, innym razem dwieście czterdzieści tysięcy.

[Kobieta przygotowuje posiłki dla dzieci z okolicy, których rodzice nie mają pieniędzy na jedzenie.]

Przeliczanie na złotówki nie ma sensu, bo kurs zmienia się drastycznie w ciągu dnia. W McDonaldzie nie dają frytek z ziemniaków, tylko pocięte kawałki juki – słodkiego, włóknistego korzenia. Jego gorzka, toksyczna odmiana sprzedawana jest na czarnym rynku i już kilkudziesięciu Wenezuelczyków zmarło w wyniku zatrucia.

[Szesnastolatka z synkiem, którego urodziła w wyniku gwałtu dokonanego przez partnera jej matki.]

Szpitale cierpią nie tylko na przerwy w dostawie prądu, ale przede wszystkim z powodu niesprawnej aparatury i braku leków. Odwiedzam szpital onkologiczny, gdzie ludzie czekają na śmierć w warunkach urągających godności.

[Pacjenci szpitala onkologicznego w dzielnicy Cotiza.]

prowadzający mnie lekarz każe schować aparat przed colectivos, cywilnymi bojówkami wiernymi prezydentowi Madurze. Pilnują, by żaden dziennikarz nie pokazał, jak wygląda sytuacja humanitarna.

[Dzieci modlą się przed posiłkiem, który dostają w ramach programu dożywiania uruchomionego przez organizacje pozarządowe w dzielnicy Antimano.]

Zaczynam robić zdjęcia dopiero wtedy, gdy mój przewodnik daje mi znać, że jest bezpiecznie, ale cały czas czuję się obserwowany. W szpitalu pracuje wykwalifikowany personel, lekarze ukończyli zagraniczne uczelnie, ale w tych warunkach niewiele mogą zrobić. Bogatszych Wenezuelczyków stać na to, żeby kupić leki za granicą lub wyjechać na leczenie.

[Wenezuelczycy słuchający wystąpienia Juana Guaidó na wiecu przeciwko prezydentowi Maduro w Guatrie pod Caracas. Jeden z banerów głosi: "Nie cofniemy się".]

Stoję pośrodku hali wylotów lotniska imienia Simóna Bolívara. W latach 1974–1978 artysta Carlos Cruz-Diez wykonał wijącą się przez cały terminal mozaikę w kolorach flagi państwowej. Wenezuelczycy, którzy – często na zawsze – opuszczają kraj, wrzucają na Instagram zdjęcia swoich stóp na jej tle.

[Zmarły w 2013 roku prezydent Hugo Chávez jest wciąż obecny w rządowej propagandzie.]

Wybrakowana, niepoddana konserwacji, symbolizuje sytuację, w jakiej znajduje się Wenezuela. Nie mogłem jej sfotografować, groziło to zatrzymaniem przez służby.

◥ ◥