Fotoreportaż

Super Mario

autor
Piotr Tracz

2.10.2018

Nabrał pokory, dzięki temu jest mu łatwiej, ale przed laty, kiedy miał kilkanaście lat, nie rozumiał swojego przeznaczenia. Dociekał, czemu właśnie on. Nie poznał odpowiedzi na to pytanie. I chyba już jej nie chce.

Nawet najlepsi specjaliści, którzy „zęby zjedli” na dziecięcym
porażeniu mózgowym, nie dowierzają. Osoby
dotknięte tą chorobą zazwyczaj są skazane na pomoc
najbliższych przez całe swoje życie. I chociaż współczesna medycyna
odnotowała postęp w leczeniu tej choroby, to jednak przypadek
Mariusza Kupczaka nadal zaskakuje. Jak z dziecięcym
porażeniem mózgowym oraz zanikiem mięśni można zostać kulturystą?
Cud, a może triumf woli nad ludzkim ciałem?

– Czasem myślę, że to troszkę silnej woli i wielka wiara, że można pokonać swoje ciało – mówi Mariusz Kupczak. – Jako mały chłopak z wielką bądź co bądź niepełnosprawnością byłem obiektem zaczepek i drwin. Nie mam dzisiaj żalu, chociaż wtedy
ślina ściskała mi gardło, było mi najzwyczajniej przykro i smutno. Pomógł mi tato. Pewnego dnia wyszedł na podwórko w podkoszulku. Moi rówieśnicy zobaczyli, jak on wygląda, jak jest zbudowany i zaczepki się skończyły.

Kiedy przed ponad dwudziestoma pięcioma laty pojawił się na wózku inwalidzkim w siłowni, wywołał uśmiechy politowania. Koledzy nabrali respektu, gdy zaczął „wyciskać” więcej od nich. Nazwali go swoim Arnoldem Schwarzeneggerem.
– Ojciec był dla mnie oparciem, a Arnold natchnieniem. Jako trzynastolatek obejrzałem pierwszy film akcji ze Schwarzeneggerem. Zafascynował mnie. Postanowiłem walczyć. Na początku była to stalowa
rama od akwarium i deska do prasowania.

Dzisiaj Mariusz Kupczak jest jedynym polskim zawodnikiem
z niepełnosprawnością, który startował w zawodach rangi IFBB Pro, wielokrotnym medalistą Mistrzostw Polski federacji WBBF, zdobywcą srebrnego medalu na prestiżowych zawodach Mr. Universe w 2014 roku.

Jest także trenerem personalnym, który udowadnia ludziom,
że nie ma rzeczy niemożliwych, że można pokonać „niemoc”
swego ciała

Trenuje codziennie. Zapisuje wszystko: co zjadł, kiedy, ile to było kalorii, ile spalił w tym czasie. Do tego dieta, spartański tryb życia. Trenuje i szuka sponsorów, bo z tego, co otrzymuje z ZUS-u, na odżywki, suplementy diety, wyjazdy, sprzęt by nie wystarczyło. Często powtarza, że nie ma żalu do losu. – Przez niepełnosprawność odkryłem siebie, znalazłem w życiu cel.

◥ ◥