Zerwała ze mną kontakt – powiedziałam w piątek po południu przyjaciółce, gdy od wielu dni nie byłam w stanie skontaktować się z Julią. W następnym tygodniu wyjeżdżałam z miasta, a Julia – zmieniłam jej imię – miała się zajmować naszym psem i młodszym synem w godzinach przed powrotem mojego męża z pracy do domu, ale nie odpowiadała na wiadomości z prośbą o potwierdzenie. To nie było w jej stylu. W zeszłym roku i dwa lata temu, gdy podróżowaliśmy latem, przysyłała mnóstwo zdjęć i filmików z naszego domu w New Jersey, żeby dać nam znać, że pies jest szczęśliwy, a ogród w rozkwicie. Gdy wyjeżdżałam, odbierała naszego syna ze szkoły i jadła z nim obiady. Spisywała ich rozmowy o historii i polityce, fizyce i feminizmie, memach i godzinach szczytu w Tokio, a potem mi je przysyłała, usiane emoji.

W szczenięctwie nasz mały cockapoo został zaatakowany przez pitbulla, wskutek czego stracił odwagę jak lew w  Czarnoksiężniku z krainy Oz . Nasz młodszy syn jest małomównym chłopcem; jego starszy brat – najbliższa mu osoba – popełnił samobójstwo niedługo po tym, jak poznaliśmy Julię. Zaprzyjaźniła się i z chłopcem, i z psem, co nie udało się innemu dorosłemu.

Moje telefony do Julii trafiały prosto na jej zapchaną pocztę głosową. Coraz bardziej wzburzona, zaczęłam guglować i znalazłam dwuzdaniowy nekrolog. W …