Kamień strachu

Strasznie mi.
Wreszcie jestem w domu.

Dostałam w spadku
swój strach –
rodzinną relikwię,
drogi kamień,
przekazywany
z pokolenia na pokolenie.

Nasz okrągły rodowy głaz,
kiedyś skradziony
z pańskiego pola.

Kamień nie ma ust,
nie może nic krzyknąć
ani powiedzieć.
Jest bezmyślny,
zawsze w zarodku,
wszystko, co potrafi –
to powoli i nieustannie
rosnąć.

Karmimy kamień po kolei
przez długą pępowinę rodu:
prababcie i pradziadkowie,
dziadkowie i babcie,
matki z ojcami,
a oto i ja dorosłam –
teraz moja kolej.

Zasady opiekowania się są proste:

– najpierw nosisz
kamień na sercu,
on pije twoją krew i
ssie życiowe soki.
Kamień oduczy cię oddychania
pełną piersią;

– potem pozwól kamieniowi
wspiąć się wyżej,
zręcznie utknąć w gardle
i cedzić twoje słowa.
Kamień oduczy cię
mówienia tego, co chcesz;

– i oto strach się wydobywa,
owija kamienną pępowiną
wokół szyi, wiesza się na piersiach,
twoja wieczna przeciwwaga.

– Ach, jakie piękne ! Ma to pani od babci ?
– Tak.
– Niech pani tego dobrze pilnuje.
– Oczywiście.

przełożył Bohdan Zadura

Masz przed sobą otwartą treść, którą udostępniamy w ramach promocji „Pisma”. Odkryj pozostałe treści z magazynu, także w wersji audio. Jeśli nie masz prenumeraty lub dostępu online – zarejestruj się i wykup dostęp.