Pierwsza rzuca się w oczy burza czarnych loków, pozornie niedbale spiętych do góry. Następnie zwraca uwagę drobna sylwetka kobiety ubranej w klasyczną szarą sukienkę. Potem pojawia się piękny, szeroki uśmiech.

Jest czerwiec 2017 roku i Neri Oxman, znana na świecie architektka, dizajnerka i ekolożka, wchodzi na scenę, by odebrać kolejną nagrodę w swojej karierze, tak zwanego Oscara Doliny Krzemowej. Dostają go wizjonerzy, którzy zmieniają świat. Który to raz? Nagrody i wyróżnienia Neri otrzymuje przecież, od kiedy zaczęła zajmować się dizajnem. Już w 1999 roku, na początku studiów na Technion Institute of Technology w Izraelu, została wyróżnionia za wyjątkowe osiągnięcia. Na jej stronie internetowej można znaleźć informację, że, tylko do 2016 roku, dostała czterdzieści trzy nagrody; potem lista urywa się, jakby Oxman przestała je liczyć. A nagród wciąż przybywa, podobnie jak i okładek prestiżowych pism –„Forbes”, „Wired”, „Fast Company”– z których patrzą na nas jej przenikliwe oczy.

Na scenie Oxman emanuje spokojem i elegancją. Przypomina gwiazdę filmową, choć prasa częściej niż do gwiazd Holly­woodu porównuje ją do Leonarda da Vinci. Zamiast filmowych podziękowań i wzruszeń czerwonego dywanu Oxman spokojnym głosem pyta: „Jeżeli musielibyście wybrać między Dysonem a Vermeerem, kogo byście wybrali? Jeżeli mielibyście wybrać między Macintoshem a Makbetem, kogo byście pożądali? Tesla czy Caravaggio? Jobs czy Jezus?”. Po tych pytaniach padają następne: co pozostawią po sobie współcześni projektanci? Jaką wiadomość w butelce wyślą przyszłym pokoleniom? Jak to, co naturalne, może się spotkać z tym, co sztuczne? To, co stworzone przez naturę, z tym, co zostało …