Nieopatrznie przekazana kilku znajomym wiadomość, że umawiam się na wywiad z Zadie Smith, zmienia moje życie. Nagle nawet ci niespecjalnie zainteresowani światem literatury zaczynają wypytywać o pisarkę, którą kojarzą głównie z okładek kolorowych magazynów. Na kilka dni przed wywiadem czuję się niczym bokser wchodzący na ring, by walczyć z legendą – niemal brakuje mi poklepywania po plecach i masażu karku dla rozgrzewki. Znajomi dzwonią z pytaniami: „I jak?”, „Już po?”, „Jaka ona jest?”. Koledzy po fachu w wieczór przed rozmową kilka razy powtarzają: „Powodzenia!”. Napięcie rośnie. Nie ma wątpliwości: Zadie Smith budzi emocje, to jedna z niewielu pisarek-celebrytek na świecie. Każda jej książka czy opowiadanie to wydarzenie. Recenzenci – od brytyjskiego „Guardiana” po amerykański „New York Review of Books” – zachwycają się erudycją, oczytaniem i błyskotliwością autorki. Siła rażenia i popularności „jednej z najbardziej ukochanych autorek swojego pokolenia”, jak głosi jej strona internetowa, oraz „supergwiazdy brytyjskiej literatury”, jak podaje magazyn „Elle” – rośnie z kolejną publikacją.

pada ciepły sierpniowy deszcz, kiedy Zadie Smith wchodzi szybkim krokiem do sopockiej kawiarni. Rozgląda się, znika na chwilę w toalecie. W magazynach kobiecych w tym miejscu zwykle pojawia się informacja, w co nasza bohaterka jest ubrana i jak wspaniale wygląda bez makijażu oraz że jedynie wargi musnęła czerwoną szminką. Zamiast tego zanotuję, że zanim włączę dyktafon, prosi o minutę, bo chce wysłać SMS do rodziny. Stuka intensywnie na starej czerwonej Nokii z półuśmieszkiem pod nosem – punkt dla niej, rzeczywiście, tak jak mówi w wywiadach, nie ma smartfona. Dźwięk klawiszy brzmi archaicznie, a przecież wszyscy mieliśmy takie telefony zaledwie dekadę temu. Ale nie będziemy rozmawiały o smartfonach, wszechobecnych mediach społecznościowych, braku prawdziwych relacji i sztuki konwersacji, która zdaje się już nie istnieć, bo zniszczyły ją lajki i memy – choć o tym Zadie …