Czego uczy nas druga połowa życia?

Anne Kenner przez wiele lat była prokuratorką federalną, najpierw we wschodnim dystrykcie Nowego Jorku, a później w północnym dystrykcie stanu Kalifornia. Oskarżała członków mafii i dilerów narkotyków. – Lubię życie na krawędzi – powiedziała mi. Praca wiele dla niej znaczyła, sprawiała, że czuła się potrzebna. Poruszona bezsilnością niektórych młodych ludzi, uwikłanych w system sądowo-penitencjarny, opracowała program nauczania, który miał pomóc uczniom poznać prawa przysługujące im w kontakcie z funkcjonariuszami wymiaru sprawiedliwości: oto, co możesz zrobić, kiedy zatrzymuje cię policja, oto, jakie masz prawa, kiedy gliniarz każe ci pokazać zawartość plecaka.

Newsletter

Aktualności „Pisma”

Raz w miesiącu poinformujemy Cię o najważniejszych materiałach z numeru, nowych podcastach.

Zapisz się

Kenner była już po pięćdziesiątce, kiedy w jej życiu nastąpił zwrot. Jej brat, który od najmłodszych lat borykał się z rozmaitymi problemami, zastrzelił się. W dzieciństwie ich relacja była pełna napięcia, nie rozmawiali ze sobą od trzydziestu trzech lat. Lata temu brat niemal całkowicie zerwał kontakt z rodziną, jego życie toczyło się po równi pochyłej, pogrążał się w paranoi i coraz głębszej samotności. Mimo wszystko, jak powiedziała mi Kenner, jego śmierć była „ogromnie zaburzającym doświadczeniem”. – Chciałam zrozumieć, czemu jestem aż tak zszokowana – dodała.

Mniej więcej w tym samym czasie dowiedziała się, że na Uniwersytecie Stanforda istnieje nowy program, Distinguished Careers Institute. Przeznaczony jest dla ludzi dorosłych, przede wszystkim po pięćdziesiątce i sześćdziesiątce, którzy przechodzą na emeryturę, kończą karierę i zastanawiają się, co chcą robić przez resztę życia. Nauka trwa rok, uczestnicy i uczestniczki programu pracują razem w kilkudziesięcioosobowej grupie, wymyślając siebie na nowo przed kolejnym stadium życia. – Ktoś mi powiedział, że program oferuje przestrzeń na wzięcie oddechu, możliwość zrobienia kroku do tyłu – wspominała Kenner.

Jednak dla niej było to zupełnie inne doświadczenie: – To nie była przestrzeń na swobodny oddech, to było swobodne spadanie – stwierdziła.

Pierwszego dnia zajęć Phil Pizzo, który zanim uruchomił ten program, był pracownikiem naukowym i dziekanem szkoły medycznej na Uniwersytecie Stanforda, powiedział grupie, żeby wszyscy …