Prawie noc, 14 sierpnia

Leżę pod kołdrą w różowe tygrysy, przesiąkniętą zapachem dziecięcego prania. Składam wszystkie podpowiedzi i znaki minionego dnia, nadesłane do mnie z niebytu.

Rześki sierpniowy poranek zaczyna się niepokojem, czuję wewnątrz siebie spływającą gorącą strugę. Dzwonię do lekarza, wolny termin za dwie godziny. Wychodzimy gdzieś usiąść, byle z dala od domu. W kawiarni pod parasolami leci playlista sentymentalna. Zawieszam się przez chwilę na myśli, że byłoby wyjątkowo żenująco, gdyby moją przyszłość zwiastował akurat Coldplay. I’m going back to the stars . Zapijam łzy kawą, jeszcze nic nie wiem, tylko się boję.

W gabinecie dowiaduję się, że cię nie ma i już raczej nie będzie. Pusty pęcherzyk, 40 procent szans, że coś się jeszcze wykluje. Na wszelki wypadek leki, choć doktorka przygotowuje mnie na niepomyślność. Zabieram ze sobą pamiątkową fotografię stanu pomiędzy. Nie wiem, co mam teraz zrobić, gdzie się nie ruszę – problem mam w sobie. Mogę tylko uciec w czyjeś życie, dzwonię do przyjaciół. Jedziemy. Prowadzę auto spazmatycznie, łzy płyną po autostradzie, filmowo.

Dostęp online

Czytaj i słuchaj bez ograniczeń. Kup

Na miejscu trochę nie wiadomo, jak się zachować, niby gadamy, ale nie bardzo. Cały dzień oglądam świat z dywanu, może nieco masochistycznie, biorąc pod …