Zaklinaczka nuci piosenkę i delikatnie głaszcze chropowatą trąbę słonia. Zwierzę obwąchuje jej dłonie i włosy, zapewne w poszukiwaniu bananów, które Lek zawsze nosi przy sobie. Siedzimy na trawie w Elephant Nature Park, niedaleko miasta Chiang Mai w północnej Tajlandii. Lek Chailert, zwana zaklinaczką słoni, jest jedną z najsłynniejszych w kraju działaczek na rzecz ochrony tych zwierząt. W jej sanktuarium mieszkają stare, schorowane słonie, które zwozi z turystycznych parków, często osobiście.

– Jutro jadę po jednego do Kanchanaburi – mówi i podaje banana niespokojnej trąbie. – Ma już siedemdziesiąt lat. Jest taki chudy, prawie całkiem ślepy! I wciąż wozi turystów. Wcześniej brał też udział w pokazach sztuczek, ale teraz nie może już podnosić wysoko nóg.

W parku Lek słonie chodzą swobodnie po ośmiu kilometrach kwadratowych zielonego terenu, radośnie obsypując się czerwoną ziemią, która chroni ich skórę przed ostrym słońcem. Turyści, którzy odwiedzają Elephant Nature Park, nie jeżdżą na słoniach – mogą co najwyżej podać zwierzętom trzcinę cukrową lub dynię z wysokiego podestu.

Lek opowiada mi, że jako dziewczynka często chodziła popatrzeć, jak słonie pracują przy wyrębie lasu. W Tajlandii udomawiano je po to, by wyrywały z korzeniami ogromne drzewa. Niektóre w wyniku pracy były ranne, inne ślepe. To wzbudziło w Lek ogromne współczucie dla tych zwierząt. Kiedy w 1989 roku karczowanie lasów zostało zakazane, większość bezrobotnych słoni wylądowała w parkach rozrywki dla turystów, które okazały się …