Załóżmy, że jesteś kobietą. Albo mężczyzną. Grunt, że w wieku średnim, z wykształceniem wyższym, na co dzień mieszkasz i pracujesz w dużym mieście. Idziesz wiejską drogą, gdzieś na południowo-wschodniej Lubelszczyźnie. Droga nie jest asfaltowa, ale bita. Budynki zostawiasz za sobą, jesteś między polami a lasem. To twój czas wolny, tak zwany urlop, i sierpniowe popołudnie. Mieszkasz w agroturystyce niedaleko, jedynej w okolicy, może z rodziną, a może bez. Serwują tam wegańskie śniadania z produktów od lokalnych rolników, jest szybkie wi-fi i ekspres do kawy, a w okolicy lasy, pola, rzeka, stary dąb. No i wieś. Niewiele więcej. Przyjechałeś lub przyjechałaś trochę odpocząć, a trochę jednak popracować, ale teraz idziesz na samotny spacer tą – wiejską, nie zaś polną – drogą, bo nawet jeśli jesteś „na Roztoczu”, to jesteś też na wsi, a to już wiąże się z aspektem społecznym, ekonomicznym, a także klasowym twojej tu obecności.

Podobno w tym roku spędzamy lato głównie w kraju. My, mieszkający na co dzień w dużych miastach, może bardziej niż zwykle szukamy kontaktu z naturą, celem swoich wypraw czyniąc miejsca lub regiony o szczególnych walorach krajobrazowych albo przyrodniczych. Takie są wyjazdy „w góry”, „nad morze”, „nad jezioro”. Wśród wakacyjnych kierunków jest też kategoria „na wieś” – mniej oczywista, bo społeczna. Wieś to z jednej strony wczasy pod gruszą, zapach koszonego siana, kozie sery i świerszcz w kominie, ale z drugiej – …