Często zastanawiała się, ile tysięcy książek mieściło się w tym domu. Ale tak bardzo bała się utraty pracy na skutek jakiegoś fałszywego kroku, że od samego progu chodziła na paluszkach, z namaszczeniem wstrzymywała oddech i nie odważyła się o to zapytać gospodarza.

Robiła tylko to, co do niej należało: w poniedziałki, środy i piątki wypełniała fiszki swoim starannym, kaligraficznym pismem. A we wtorki i czwartki odkurzała, ponieważ kurz na książce jest karygodnym znakiem niedbałości. Początkowo używała do tego wilgotnej ściereczki, ale grzbiety poczernione latami zapomnienia pod wpływem wody pokrywały się ciemną powłoką, co tylko pogarszało sytuację. Wtedy Tere poradziła jej, że lepszy będzie odkurzacz, a w razie jego braku, tradycyjna miotełka z piór. Musiała wybrać opcję tradycyjną, bo nawet nie przeszło jej przez myśl, że mogłaby zapytać pana Adriana, czy posiada coś takiego jak odkurzacz. A na książkach, którymi teraz się zajmowała, nagromadziła się spora warstwa kurzu, i musiała ją jak najszybciej usunąć, zanim on to dostrzeże.

Dostęp online

Czytaj i słuchaj bez ograniczeń.

Kup

Pan Adrian stanowił dla niej zagadkę. Może był milionerem; na pewno samotnym. Nigdy nie wychodził z domu, ciągle czytał, porządkował książki, redagował fiszki albo je przeglądał bądź też rozpakowywał, ciesząc się jak dziecko, paczki z nowymi nabytkami, a były to w większości książki sfatygowane, stare, niektóre bardzo stare. Te książki to jego obsesja. Toni miał obsesję na punkcie seksu, pan Adrian też miał fioła, ale na punkcie książek. Dziś, kiedy przypadało odkurzanie, będzie wykończona, z wysuszonym gardłem i nosem i ze smakiem kurzu na podniebieniu, bo w tym domu półkom z książkami nie było końca i kurz im towarzyszył z determinacją godną kurzu.

Słyszała za sobą, jak wertuje książkę, którą trzymał na pulpicie, i przyszło jej do głowy, że nie można tak spędzać życia: „Człowiek powinien się ruszać, …