Ten widok. Odtąd będzie należał do mnie, pomyślała, to ja będę mogła go podziwiać, kiedykolwiek zechcę. Lynne przystanęła na chwilę i znowu wyjrzała przez małe okno, pocierając dłonie, żeby się rozgrzać. Podobało jej się tutaj, na dalekim zachodzie. Byli bliżej krańca wszystkiego. Choćby krańca ziemi, gdzie grunt gwałtownie spada do oceanu, zraszany rozpryskującymi się falami. Byli też bliżej historii. Jedyne zmiany, jakie zaszły tu w ostatnich stuleciach, to pojawienie się samochodów i chrześcijańskich imion. A co najlepsze, byli bliżej natury. Pogoda w tej części świata bywała kapryśna, ale w ten konkretny majowy poranek niebo i morze postanowiły odpocząć po atakach furii, w które wpadały zimą. Słońce połyskiwało na powierzchni Atlantyku, a jego promienie wślizgiwały się z łatwością przez małe wąskie okno w pokoju na górze gospody First and Last. Widok na zatokę Sennen rozpościerał się z dużej sypialni o białych ścianach, wypełnionej kartonowymi pudłami i kurzem, który unosił się w snopach światła jak plankton.

Newsletter

Aktualności „Pisma”

W każdy piątek polecimy Ci jeden tekst, który warto przeczytać w weekend.

Zapisz się

Lynne chucha w złożone dłonie. Tego ranka mimo panującego na zewnątrz upału potwornie marzła. Naprawdę było jej niewytłumaczalnie zimno. Włożyła gruby sweter, a na niego kardigan z jagnięcej wełny, żeby chłód nie przenikał, ale wciąż go czuła. Omijał warstwy i pchał się do jej skóry. Kiedy zdała sobie sprawę, że opuszki jej palców wślizgują się machinalnie do kieszeni spodni, powstrzymała się i postanowiła zejść na dół, żeby sprawdzić, jak Neil radzi sobie pierwszego dnia. Przeszła między kartonami, które rozpakowywała, i wyszła drewnianymi drzwiami, zacinającymi się i wypaczonymi ze starości. Chwilę po tym, jak znalazła się w niskim, ciemnym korytarzu prowadzącym ku schodom, stare, krzywe drzwi zatrzasnęły się za nią.

Lynne i Neil postanowili wrócić do branży gastronomicznej po czteroletniej przerwie w …