Bardzo trudno było nagrać ten odcinek. Po kilku latach i ponad trzystu spotkaniach czas powiedzieć „do widzenia”. Bardzo dziękuję za każdy poniedziałek, w który spotykaliśmy się wokół wierszy.
Wersja audio
Basi Sowie – za pomysł na ten podcast, Kubie Dowgirdowi – za jego realizację, wszystkim gościom i gościniom, którzy się tutaj pojawiali, Gojce – za wszystkie odcinki, w których nagrywaniu troszkę przeszkadzała. Partnerom, którzy wspierali ten projekt: ministerstwu, Warsztatom Kultury, Instytutowi Kultury Miejskiej. Przede wszystkim jednak dziękuję wszystkim, którzy słuchali Wierszy na poniedziałek. Mam nadzieję, że rytuał rozpoczynania w ten sposób tygodnia będzie trwał (a może wymyślicie własny, już nieponiedziałkowy?). Bądźmy nadal w kontakcie. Adres [email protected] zostaje, podobnie jak poezja na łamach naszego miesięcznika. A dziś przychodzę do Was po raz ostatni z tekstem z… pierwszego odcinka. Wiersz Bronki Nowickiej w interpretacji Agaty Turkot to opowieść o tym, na czym w Wierszu na poniedziałek najbardziej mi zależało: o empatii i zauważaniu.
Podcastu możecie słuchać także w swoich ulubionych aplikacjach:
⋅ Spotify
Realizacja: Jakub Dowgird
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego.
