W dzisiejszym odcinku podcastu opowiem dwa słowa o poezji Macieja Roberta, człowieka wielu talentów i tożsamości, który w „Piśmie” pojawia się po raz drugi z wierszem najdłuższym w historii naszego miesięcznika.
W dzisiejszym odcinku podcastu chciałabym opowiedzieć dwa słowa o poezji Macieja Roberta, człowieka wielu talentów i tożsamości. Robert jest oczywiście poetą, ale również tłumaczem, redaktorem, sekretarzem nagrody literackiej im. Juliana Tuwima, współprowadzi też łódzki Dom Literatury. W „Piśmie” pojawia się po raz drugi, z tekstem pt. Można się do mnie zwracać po imieniu, najdłuższym w historii naszego miesięcznika wierszem, w którym śmierć, odchodzenie – jeden z powracających w poezji Roberta tematów – przeplata się z refleksją o dzieciństwie, nietrwałość istnienia – z tym, co nie przemija.
Podcastu możecie słuchać także w swoich ulubionych aplikacjach:
⋅ Spotify
⋅ Lecton
Realizacja: Jakub Dowgird oraz Osorno
Grafika: Patrycja Lewandowska
Cykl powstaje we współpracy z Fundacją Miasto Literatury.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.
