Zastanawialiście się nad tym, ile drzew musielibyśmy posadzić, aby wchłonęły cały dwutlenek węgla, który ludzkość wyprodukowała przez ostatnie sto lat?
Wersja audio
O światowych eksperymentach z „syntetycznym lasem”, o debacie wokół technologii wychwytywania dwutlenku węgla i barierach na drodze do ich komercjalizacji porozmawiam w trzynastym odcinku podcastu „Jak naprawić przyszłość?”.
Andri Snaer Magnason w eseju „O czasie i wodzie” wydanym nakładem wydawnictwa Karakter przewiduje, że największy postęp XXI wieku będzie związany z przechwytywaniem, likwidacją i rozwojem metod pozyskiwania dwutlenku węgla prosto z powietrza. Powołuje się na rozmowę z jedną z pierwszych na świecie likwidatorek CO2 i przytacza przykład największej elektrowni geotermalnej na Islandii, gdzie opracowano technologię zamieniania tego gazu w skałę.
Brzmi intrygująco, prawda? Jak cudowne remedium na zbliżającą się katastrofę klimatyczną.
Skoro to dwutlenek węgla jest jednym z głównych sprawców przegrzania klimatu, to dlaczego tylko ograniczać jego emisję? Dlaczego nie zassać gazu, który już wysłaliśmy do atmosfery, i unieszkodliwić go, a najlepiej wyprodukować zeń użyteczne dobra i w ten sposób uratować ziemię? Ale… No właśnie, o tych wszystkich „ale” porozmawiam w najnowszym podkaście.
Moimi gośćmi będą:
✎ prof. Szymon Malinowski, dyrektor Instytutu Geofizyki Uniwersytetu Warszawskiego, współzałożyciel portalu naukaoklimacie.pl, który promuje rzetelną wiedzę na temat globalnego ocieplenia i bohater dokumentu Można Panikować.
✎ Marek Józefiak, rzecznik prasowy Greenpeace Polska, specjalista z zakresu prawa ochrony środowiska Unii Europejskiej.
Posłuchajcie!
Źródła:
Andri Snaer Magnason, „O czasie i wodzie”, 2020, Wydawnictwo Karakter,
Bill Gates, „Jak ocalić świat od katastrofy klimatycznej?”, 2021, Agora,
Wystąpienie Jennifer Wilcox na TED: https://www.youtube.com/watch?v=XY_lzonfE3I
Podcastu możecie słuchać także w swoich ulubionych aplikacjach:
Spotify
Apple Podcast
Google Podcast
Soundcloud
Lecton
Audioteka
Realizacja: Jakub Dowgird oraz Osorno
Grafiki: Patrycja Lewandowska