Nie patrzę na zegarek – mówi Wiesiu.

– Czasem tylko mi się zdarza, że zerkam: druga, trzecia, czwarta, no, nie chce mi się spać. Choć mam świadomość, że będę się budził nie później niż o ósmej, dziewiątej, bo tak jestem skonstruowany. Wtedy myślę sobie, że jak teraz pójdę spać, to jeszcze będę miał te cztery godziny. Rano sięgam po pada i tak kolejny boży dzień…

Gram w piątek. Wstaję rano w sobotę, znowu gram i już jest niedziela. Budzę się z padem w ręku i myślę o jakimś śniadaniu. Zazwyczaj czekam do południa, aż się pierwsza pizzeria otworzy. Jem pół pizzy na obiad, resztę na kolację. Wystarcza.

Kiedyś było u mnie gorzej z tym graniem. Grałem w LoL [ League of Legends – przyp. aut.]. Miałem syndrom kolejnego meczu. Siadałem, a sześć godzin później nie wiedziałem, co się stało z moim życiem. Zauważyłem, że źle się czuję, jak nie rozegram przynajmniej jednego meczu dziennie.

Wielu graczy wyobraża sobie, że będą grali i ktoś będzie im za to płacił. Tylko że wcześniej trzeba jeszcze skończyć niełatwe studia.

Komputer w jego domu był od zawsze, ale rodzice pozwalali Wiesiowi tylko na godzinę grania dziennie. Łatwo im to było egzekwować w dwupokojowym mieszkaniu w bloku, trudniej, kiedy przeprowadzili się do domu jednorodzinnego. Rodzice siedzieli na parterze, w ogrodzie, czasem gdzieś wychodzili. Wiesiu do przepisowej godziny dokładał coraz więcej. Mało czasu spędzał poza domem. Nie był zainteresowany tym, co jego wielkopolskie miasteczko ma do zaoferowania. Czasem tylko pograł w piłkę albo poszwendał się z kolegami.

Najwięcej …