Karpieńce z diabelskiej dziury

Kilka tygodni przed Bożym Narodzeniem 1849 roku William Lewis Manly wszedł na górską przełęcz i ujrzał „najwspanialszy obraz spustoszenia, jaki człowiek kiedykolwiek widział”. Manly znajdował się w miejscu, które obecnie jest południowo-wschodnią Nevadą, niedaleko Mount Sterling. Wyobraził sobie swoich rodziców w domu w Michigan z „obfitym zapasem chleba i fasoli”, błogosławiących stół, i przeciwstawił ten obrazek własnej sytuacji – „pustemu żołądkowi oraz zaschłemu gardłu”. Słońce zachodziło, kiedy wracał, a jego myśli stały się jeszcze bardziej ponure. Zaczął szlochać, ponieważ – jak później wspominał – „był przekonany, że zobaczył przyszłość, a to skłoniło go do gorzkich przemyśleń” [Wil­l­iam L. Manly,Death Valley in ’49: The Autobiography of a Pioneer– przyp. red.].

Manly znalazł się na pustyni w wyniku szeregu niefortunnych decyzji. Trzy miesiące wcześniej dołączył w Salt Lake City do pięciuset uczestników gorączki złota planujących razem podróż do złotej krainy w północnej Kalifornii. Dotarli oni do Salt Lake City zbyt późno, aby obrać najkrótszą drogę przez pasmo Sierra Nevada i uniknąć śniegu, dlatego skręcili na południe i poszli traktem handlowym ku Los Angeles. W ciągu kilkutygodniowej podróży spotkali kolejną grupę poszukiwaczy złota pod przywództwem nowojorskiego naciągacza, Orsona K. Smitha. Posiadał on schematyczną mapę, która – jak twierdził – pokazywała krótszą drogę na zachód. Większość członków grupy Manly’ego zdecydowała się pójść za Smithem, tylko po to, żeby parę dni później zawrócić, natknąwszy się na kanion tak głęboki, że nie byli w stanie pokonać go wozami. (Smith wkrótce też zawrócił). Jednakże Manly z …