Powiedziałam w pracy, że we wtorek mnie nie będzie, bo jadę do Londynu pisać kartki świąteczne do własnej cipki, na co mój teoretycznie szef:

– I co, i koniecznie to musi być Londyn? To już nie można pisać do swojej cipki z Warszawy?

No nie, no nie, no nie, a warszawski stempel pocztowy to jak ja wyjaśnię?

Ta historia zaczyna się w miejscu, do którego jeszcze nie dotarłam. Na razie tkwię przed cukiernią Hans & Gretel na Camden Market (wysokie krzesła, stylizacja na drewnianą chatkę, u sufitu popodwieszane olbrzymie lizaki i gigantyczne serca z piernika). Za kilka dni zacznie się Boże Narodzenie, na zaimprowizowanym przed sklepem lodowisku jakiś ojciec asekuruje jeżdżące na łyżwach dzieci, słychać pienia kolędników.

Tymczasem ja się zgubiłam i nie mam pojęcia, w którą stronę pójść, żeby dotrzeć na czas do Muzeum Waginy. Nie szkodzi – zaraz podejdę, zapytam: „Czy wiedzą państwo, gdzie jest…” – i wtedy padnie nazwa. Na razie stoję i w głowie robię próbę mikrofonu; serio, powiem to już, zaraz. Taka byłam mądra i wyemancypowana, tak chętnie się przechwalałam przed wszystkimi swoją wyprawą, żadnego szczegółu nie chciałam pominąć, ja, która – tak mi się wydawało – bez problemu wdawałam się w rozmowy na każdy temat, bez mrugnięcia okiem przyjmowałam prezentowany przy cieście z jabłkami album Najpiękniejsze ludzkie genitalia 2016 , po czym śliniąc palec, przewracałam strony i komentowałam: „no, przyjemne”, lekko podchodziłam …