Cywilna dyktatura Erdogana

Zręby Nowej Turcji zaczęły się wyłaniać po wyborach parlamentarnych w 2011 roku, w których rządząca od 2002 roku Partia Sprawiedliwości i Rozwoju (AKP) zdobyła niemal połowę głosów, co było jej najlepszym wynikiem w historii. Jednak to nieudany pucz z 15 lipca 2016 roku stał się katalizatorem przemian i mitem założycielskim reżimu Erdoğana. Olbrzymia większość Turków i gros kadry oficerskiej – po raz pierwszy w historii kraju – nie poparły zamachu stanu zorganizowanego przez część armii. Zaraz po nim władza urządziła bezprecedensowe polowanie na czarownice, dokonując masowych aresztowań i czystek administracyjnych, które objęły około 150 tysięcy osób. W efekcie pucz został wykorzystany do przejścia Turcji od kulawej demokracji do miękkiego autorytaryzmu. Przemiana ta ma ogromne znaczenie nie tylko dla przyszłości i tożsamości samej Turcji, ale także Unii.

Jeszcze w trakcie Arabskiej Wiosny w latach 2010–2013 Turcja w oczach wielu Arabów i Europejczyków uchodziła za główne źródło inspiracji wolnościowych protestów. Dziś jest krajem o mniejszych swobodach obywatelskich niż wiele państw muzułmańskich. Zapatrzona w Europę, w niej szukała źródła natchnienia do modernizacji i partnera w relacjach międzynarodowych. Obecnie głównym punktem odniesienia i istotnym sojusznikiem Turcji jest reżim Władimira Putina, w jej polityce …