Twój dostęp nie jest aktywny. Skorzystaj z oferty i zapewnij sobie dostęp do wszystkich treści.
Tomasz Ulanowski : Pamiętasz, jak w 2009 roku żegnaliśmy się na „Oceanii”, statku badawczym Instytutu Oceanologii Polskiej Akademii Nauk (PAN)? Po trzech tygodniach rejsu dopłynęliśmy do Longyearbyen na Svalbardzie. Wtedy uświadomiłaś mi, że złapałem gorączkę polarną.
Ilona Goszczko : Tak, wyczytałam o tym w którymś z twoich tekstów.
Jak było z tobą?
Ilona Goszczko
(ur. 1978), doktorka oceanologii, pracuje w Zakładzie Dynamiki Morza Instytutu Oceanologii Polskiej Akademii Nauk w Sopocie. Uczestniczka wielu rejsów badawczych do Arktyki.
Jako dziecko pasjonowałam się geografią fizyczną, pochłaniałam też książki o morskich wyprawach, samotnych żeglarkach i żeglarzach. Oko w oko z Arktyką spotkałam się jednak dopiero na studiach oceanograficznych w Gdańsku. Pisałam pracę magisterską o prądach oceanicznych w okolicy Svalbardu, archipelagu, którego największą wyspą jest Spitsbergen.
Specjalizowałam się już wtedy w fizyce morza. Na pierwszych latach oceanografii uczono nas podstaw fizyki, chemii, biologii i geologii morza. Szybko jednak zrozumiałam, że zapach formaliny, w którym zakonserwowane były morskie organizmy, mi nie odpowiada, wahałam się jeszcze tylko między fizyką a geologią. Ostatecznie zwyciężyła jednak dynamika morza… Prawdopodobnie ostatnim impulsem, który zmotywował mnie, by zacząć to, czym zajmuję się do dziś, było wysłuchanie wystąpienia Waldka Walczowskiego, oceanografa z Instytutu Oceanologii.
Twojego późniejszego mentora i obecnego profesora PAN.
I to mnie skłoniło do tego, żeby odszukać ten nieznany mi wtedy instytut. Trochę mnie zaskoczyło, że znajduje się w Sopocie, który wcześniej kojarzył mi się głównie z plażami i nocnym życiem. Życie akademickie, jak mi się wydawało, toczyło się przecież w Gdańsku i Gdyni. Okazało się, że instytut jest rzeczywiście sto metrów od plaży oraz basenu, na którym pływałam w ramach studenckich zajęć wychowania fizycznego.
Urodziłaś się daleko od morza.
W Słupcy, miasteczku w Wielkopolsce. Już jako dwunastolatka chciałam zostać marynarzem, studiować w szkole morskiej. Złapałam żeglarskiego bakcyla na Jeziorze Słupeckim, najpierw na kajaku z żaglem, potem w harcerskiej drużynie wodnej. To był niezły poligon szlifowania łódek i ręcznego szycia żagli. Nauczyłam się tam pływać wpław, zrobiłam też moje oba patenty żeglarskie. Pływaliśmy i ścigaliśmy się po Jeziorze Powidzkim, jeziorach mazurskich, Zalewie Zegrzyńskim, badaliśmy hydrografię Jeziora Charzykowskiego, szkoliliśmy przyszłych adeptów żeglarstwa. Po „naszym” jeziorze włóczyliśmy się od wiosny do jesieni na optymkach, figlach, omegach (regatowe mieczówki, które nieraz udało nam się wywrócić do góry dnem) i drewnianym, dwumasztowym trenerze. A zimą wyruszaliśmy na wyprawy po zamarzniętej tafli jeziora. Zamarzała każdej zimy. Szło się i szło. Albo jechało na łyżwach. Mikrowyprawy na pobliski „biegun”.
Byłam wtedy pewna, że zostanę kapitanem i będę pływać po otwartym oceanie. W liceum wybrałam profil matematyczno-fizyczny, po szkole uczyłam się angielskiego – wszystko po to, by spełnić marzenia szczura lądowego, który już nauczył się pływać, ale nie poznał jeszcze smaku soli morskiej.
W sumie się spełniły.
Częściowo tak. Zderzenie z rzeczywistością przeżyłam, kiedy po maturze zaczęłam się starać o przyjęcie do Wyższej Szkoły Morskiej w Gdyni (obecnie Uniwersytet Morski). Była końcówka lat 90. i na nawigację przyjmowano głównie chłopców. Aby się ubiegać o …
wersja audio i na czytniki,
dostęp do aplikacji i serwisu
9,99 / miesiąc
co miesiąc papierowe wydanie,
dostęp online do aplikacji i serwisu
16,99 / miesiąc
