Kim chcesz zostać, gdy dorośniesz?

A co cię w tym pociąga? Odpowiedzialność za innego? Nieśmiertelność?

Nic mnie nie pociąga. Po prostu chciałbym mieć rodzinę, kochać ją i dbać o nią.

A o co walczysz?

Teraz? O Białoruś.

Nie, tak w ogóle, w życiu. Bo mam wrażenie, że zawsze o coś walczysz. Nigdy nie jesteś spokojny. Jak byś to „coś” opisał?

Faktycznie, zawsze walczę. I dlatego może tak bardzo na swoim miejscu czułem się na Białorusi, bo tam naprawdę o coś chodzi i trzeba walczyć. Wracałem stamtąd ze złamanym sercem. A wrócić musiałem – nie wnioskowałem o wizę, bo bym jej nie dostał, a tym bardziej o akredytację. Gdybym został dłużej niż przepisowe trzydzieści dni, to stałbym się kryminalistą, i to takim, którego można użyć w celach propagandowych – Polak i jeszcze do tego członek Niemieckiej Rady Polityki Zagranicznej. Wracałem stamtąd jako jeden z ostatnich zagranicznych dziennikarzy. Zresztą tak naprawdę nie czułem się tam dziennikarzem.

To po co pojechałeś?

Z odruchu serca. Nie planowałem tego, nie umawiałem się z żadną redakcją. Wstałem i pojechałem. Tak samo zresztą pojechałem kiedyś na Majdan. W Hongkongu też byłem, choć przypadkowo, wracając z Chin. Robiłem na Białorusi dziennikarstwo, bo brakowało tam dziennikarzy zagranicznych. Ale pisałem i mówiłem w relacjach dla TVN24 „my”, a nie „oni”, o naszej stronie na demonstracjach czy podczas konfrontacji z OMON-em. Miałem obawę, że się „podpinam” pod Białorusinów, ale profesjonalnego dystansu nie umiałem i nie …