Tego popołudnia na zajęciach z filmu: wózek Eisensteina zjeżdżający po Schodach Potiomkinowskich. Kazałam uczniom mierzyć przeciętną długość ujęcia. Trzy sekundy – jak na tamte czasy praktycznie efekt stroboskopu. Potem, w kolorze, sześćdziesiąt dwa lata później, wózek De Palmy zjeżdżający po schodach chicagowskiej Union Station, bezgłośny krzyk matki. Znowu Eisenstein, znowu De Palma, znowu Eisenstein, jedno i drugie dziecko leci w dół, jedna i druga kamera mruga gwałtownie, skupia się na obiekcie, ale nie chce się zogniskować. Na tablicy napisałam: „Montaż atrakcji”. Poniżej: „ruch ’ koncentracja uwagi ’ poruszenie emocjonalne, mentalne, polityczne”.

Dostęp online

Czytaj i słuchaj bez ograniczeń. Kup

W grupie miałam jednego wyjątkowego bystrzaka: chłopaka, który stale przechylał się do przodu na krześle.

– Wydaje się, że… no więc scena odzwierciedla przeżyte doświadczenie, nie? Ale montaż odzwierciedla pamięć, to, jak jest poszatkowana.

Z tyłu sali szeptali między sobą chłopak i dziewczyna. Aby im przerwać, zapytałam o ich przemyślenia.

– Zastanawialiśmy się, co się stało z tymi dziećmi – powiedziała dziewczyna. – W sensie: jest jakiś ciąg dalszy?

Po lekcji: trzy wiadomości w moim telefonie, wszystkie od Jerome’a. Pytanie o preparat na pchły dla psa. Zdjęcie Leo wyruszającego do szkoły z białymi włosami i ubranego w kardigan. A potem: „Nie wchodź na Twittera. Znajdź sobie fajnego nauczyciela do ruchania. Mam nadzieję, że się wysypiasz”.

W separacji byłam szczęśliwa, rzeczywiście sypiałam z innymi mężczyznami, w każdym razie z Yahavem, a właściwie do niedawna – i nieszczególnie …