Zaczęło się od zdjęć z wakacji. Przyjaciółka napisała, że chciałaby je wrzucić na Facebooka, ale głupio jej, bo przecież wojna. Na chwilę w mojej bańce nastąpiła przerwa w codziennej dostawie większych i mniejszych radości z udanego wyjazdu, wieczoru w operze czy zakupie nowego ciucha. Większości włączył się wewnętrzny krytyk, że przecież nie wypada. Można się jeszcze cieszyć, że się komuś pomogło w potrzebie, tak, to w dobrym tonie… Tymczasem wojna trwa już trzeci miesiąc, emocje stopniowo opadają, a zdjęcia z zachodów słońca, kawki pitej w miłych okolicznościach przyrody i dokumentacji własnych sukcesów wróciły. Nie dla wszystkich, co prawda. Nadal wiele osób odczuwa silny dysonans. Jak można się cieszyć, planować wakacje, chodzić na randki czy myśleć o głupotach, gdy całkiem niedaleko umierają ludzie. No właśnie, można?

Zacznę od tego, że pytanie o to, czy można być szczęśliwym, wydaje mi się dziś trudne, a nawet bez sensu.

Dlaczego?

Mam poczucie, że więcej w nas niepokoju i zagubienia niż kilka lat temu. Zwłaszcza w obliczu wojny za granicą.

Może to jest wynik nieporozumienia dotyczącego szczęścia, które nas prześladuje i czyni nieszczęśliwymi.

To znaczy?

Mówię o mitach, które krążą wokół szczęścia, na przykład taki, że mogę być szczęśliwy o tyle, o ile nie będę miał trudnych emocji albo o ile będę mógł je kontrolować. Innym wariantem, mocno u nas kulturowo osadzonym, jest takie podejście, że jeżeli przeżywam niepokój lub inne trudne emocje, to coś …