Berlin, wczesna jesień 2015 roku. Fotografuję bliznę, jaką pozostawił w mieście słynny mur. Idę więc jego śladem. W okolicach Mauerparku doprowadza mnie on do pełnych dziur i szczelin pozostałości muru oraz stworzonych przez artystów murów niemurów – takich, przez które można popatrzeć, jeśli się stanie pod odpowiednim kątem, przecisnąć się przez nie albo w nich utknąć. Pełno tu turystów. Kawałek dalej, podążając śladem wzdłuż Bernauer Straße, dochodzę do Park am Nordbahnhof. Tędy też przebiega blizna, ale nie ma już tylu ludzi i atrakcji. Dziwny to park, wygląda na zaniedbany, jakby opuszczony. Jestem zmęczony, w nogach mam ponad dwadzieścia kilometrów, pęka mi głowa. Kładę się więc na jednej z ławek, pod głowę wkładam torbę z aparatem. Kilka minut później zasypiam.

Jest już prawie zupełnie ciemno, gdy budzi mnie jakiś szelest. Siadam na ławce zde­zorientowany i widzę jeża, który – spłoszony gwałtownym ruchem – zwinął się w kulkę u moich stóp. Przez chwilę jest tylko on, ja i rozbuchana zieleń dookoła. Wraca do mnie to samo irracjonalne uczucie, jakie nawiedzało mnie w dawnych, harcerskich czasach. Wchodziliśmy do jakiegoś lasu, włóczyliśmy się po nim całymi dniami bez kontaktu ze światem zewnętrznym, a we mnie tliła się podkarmiona popkulturowymi obrazami obawa, że w tym czasie zdarzy się Coś – nagła nuklearna …