Twój dostęp nie jest aktywny. Skorzystaj z oferty i zapewnij sobie dostęp do wszystkich treści.
Moja depresja zaczęła się od wyimaginowanego tiku. Przez godzinę gapiłam się w lustro i czekałam, aż zatrzepocze mi powieka albo drgnie kącik ust.
– Widzisz, jaki mam tik? – spytałam męża.
– Nie.
– A teraz?
– Nie.
– A teraz?
– Nie!
Niedługo po dwudziestce naprawdę dokuczał mi tik w prawej powiece, który potem rozlał się na mięśnie twarzy, tak że czasami mrużyłam oko jak Popeye. Odkryłam, że cierpię na połowiczy kurcz twarzy – rzadkie zaburzenie nerwowo-mięśniowe, w moim przypadku spowodowane splątaniem się dwóch nerwów czaszkowych. W 2004 roku, gdy miałam dwadzieścia sześć lat, lekarz w Pittsburghu rozdzielił je, umieszczając pomiędzy jednym a drugim nerwem maleńką gąbeczkę, i w ten sposób wyleczył mnie ze spazmów.
I oto siedem lat później byłam święcie przekonana, że gąbka jakimś cudem się wysunęła i kurcz powrócił. Twarz zmieniła mi się w maskę drgających nerwów, w każdej chwili gotowych wszcząć bunt. W maszynerii mojego organizmu coś się zacięło. Czułam, że w każdej chwili ten czy inny nerw może wystrzelić i zacząć wić się w spazmach jak wypuszczony z rąk wąż ogrodowy, który tryska dookoła strumieniami wody. Myślałam o własnej twarzy tak dużo, że wręcz czułam pod skórą nitki nerwów, aż mnie łaskotały i swędziały. Żadna część ludzkiego ciała nie jest tak obnażona jak twarz, lecz uświadamiamy sobie to dopiero, gdy coś nam się z nią stanie. Wtedy zaś nie możemy już myśleć o niczym innym, tylko o tej absolutnej nagości.
Wróciły moje dawne lękowe nawyki. Wymyślałam coraz osobliwsze sposoby, żeby tylko nie pokazywać twarzy publicznie. Przykładałam dłoń do policzka, jakby wiecznie mnie coś trapiło, albo odwracałam głowę, niby zamyślona nad pytaniem o pogodę, kiedy tak naprawdę skupiałam się wyłącznie na łaskoczących nerwach, gotowych w każdej chwili zafundować mi atak spazmów.
Żadnych spazmów nie miałam.
To mój umysł groził puczem. Wpadałam w paranoję, w obsesję. Marzyłam, żeby ktoś mi odkręcił głowę i zamocował inną, mniej neurotyczną.
– Zamyślisz się przez to na śmierć – mawiał czasami mąż.
Przeczytaj też: Sezon polowań. O rasizmie w Ameryce
Aby zasnąć, sięgałam po …
Fragment pochodzi z książki Cathy Park Hong Pomniejsze uczucia. O doświadczeniu azjoamerykańskości, która w przekładzie Agi Zano ukaże się w kwietniu nakładem wydawnictwa Tajfuny.
Esej ukazał się w marcowym numerze „Pisma” (03/2024) pod tytułem Pomniejsze uczucia.