Twój dostęp nie jest aktywny. Skorzystaj z oferty i zapewnij sobie dostęp do wszystkich treści.
Mój pandemiczny rok rozpoczął się po południu, w środę 11 marca 2020 roku, kiedy musiałam zwrócić bilety na lot z Atlanty do Denver, dokąd razem z mężem mieliśmy lecieć następnego dnia. Planowaliśmy dłuższą wizytę u naszego najstarszego syna, synowej i wnuczka. Byłam już spakowana.
Od początku tygodnia starałam się poradzić sobie z coraz bardziej złowieszczo brzmiącymi informacjami na temat COVID-19 w taki sposób, żebym nie musiała godzić się na rozłąkę z trzylatkiem z loczkami. Kilkoro z naszych starszych dzieci starało się przebić przez moje wyparcie, dzwoniąc i pisząc SMS-y z przesłaniem: „Mamo, to chyba jednak nie jest bezpieczne”. W środę wieczorem, kiedy zobaczyłam, że rodzina z Denver dzwoni do mnie przez FaceTime, serce mi stanęło. Zalewając się łzami, rozpakowałam książeczki z obrazkami i drewniane zabawki.
Tymczasem mój mąż powtarzał, że wszyscy przesadzają, włącznie z naszym synem, który pracuje w CDC (Center for Disease Control and Prevention – Centrum Kontroli i Zapobiegania Chorobom). Tego samego wieczoru NBA (National Basketball Association – Narodowy Związek Koszykówki w USA) zawiesiło jednak sezonowe rozgrywki. „No, to już brzmi poważnie” – przyznał mąż. Jego pandemiczny rok rozpoczął się w tej właśnie chwili.
W kolejnych tygodniach, w miarę jak przyjaciele i sąsiedzi zaczęli opowiadać podobne historie o tym, w którym momencie ich zwyczajne życie uległo zawieszeniu, zaczęłam się zastanawiać, w jaki sposób kiedyś będziemy sobie opowiadać o pandemii. Czy do końca życia początkiem mojej historii będzie zwrot dwóch biletów na lot numer 1355, Atlanta–Denver, zaplanowany na 12 marca 2020 roku? Czy mój mąż zawsze już będzie opowiadał o tym, że 11 marca 2020 roku NBA zawiesiło rozgrywki w sezonie 2019–2020, ponieważ okazało się, że Rudy Gobert, środkowy z Utah Jazz, ma pozytywny wynik testu na koronawirusa? Co zapamiętamy jako całe społeczeństwo?
Pandemia nie była pojedynczym, traumatycznym wydarzeniem, z rodzaju tych, które wywołują tak zwany efekt lampy błyskowej, jak zamach na Johna F. Kennedy’ego, zniszczenie wśród płomieni promu kosmicznego Challenger czy atak na World Trade Center 11 września 2001 roku. Jest to raczej pewien okres w życiu, w którym będą osadzone wspomnienia każdej i każdego z nas. Przypomina pod tym względem wielki kryzys, drugą wojnę światową, lata spędzone w liceum lub czas małżeństwa z Barbarą. Poczynając od marca 2020 roku, setki milionów Amerykanów i Amerykanek zaczęły formować własne wyobrażenia na ten temat. Jak wyjaśniają nam psycholodzy i antropolodzy zajmujący się badaniami pamięci, mamy skłonność do tego, aby układać przytrafiające się nam historie jak opowiadania albo scenariusze, nadając tym samym znaczenie naszemu życiu. Nasze fabuły (Czy pojawiają się w nich jaśniejsze momenty? Dające nadzieję zakończenia?) mogą nam coś powiedzieć o tym, jak sobie radzimy z trudnościami.
Już teraz kształtują się nasze przyszłe opowieści o epoce pandemii, które będziemy snuć jako jednostki, jako wspólnoty, jako społeczeństwa, jako całe kraje. Proces ich kształtowania będzie oddziaływał na naszą odporność i nasze samopoczucie. Sposób, w jaki opowiemy nasze historie, może wpłynąć na to, jak przejdziemy przez te trudne czasy.
Na początku pandemii było tak wiele niewiadomych – …
Artykuł ukazał się w wydaniu „The Atlantic” z maja 2021 roku pod tytułem How Will We Remember the Pandemic? © 2021 The Atlantic Monthly Group, Inc. Wszystkie prawa zastrzeżone, dystrybucja Tribune Content Agency.