Agnieszka Graff zniknęła. Gdzie byłaś?

Schowałam się. Schowałam się świadomie – miałam trudny czas w życiu, osobiście i zdrowotnie. Nie mogłam udawać, że jest git i funkcjonować w mediach, zgodnie z dotychczasowym scenariuszem, jako „feministka-optymistka”. Nie chciałam też publicznie opowiadać o traumach i chorobach. Kultura zwierzeń, publiczna terapia – to nie moja bajka. Pokazuję się publicznie wtedy, gdy mam energię i coś do powiedzenia. Teraz znowu mam. Tylko optymizmu dużo mniej niż kiedyś, więcej wokół widzę komplikacji i groźnych zjawisk.

Na przykład ideologię LGBT?

Wcześniej znaną jako „ideologia gender”. Właśnie razem z Elżbietą Korolczuk skończyłyśmy książkę o antygenderyzmie, czyli walce z tą ideologią.

Skąd ten temat?

W moim przypadku historia zaczęła się w 2013 roku. Zostałam zaproszona przez dominikanów na debatę o gender. Pomyślałam, że to ciekawy pomysł. Obiecywali opiekę nad dzieckiem, a ja wtedy miałam czterolatka. W takim czasie to jest dosyć poważna oferta, człowiek w domu odchodzi od zmysłów. Wtedy pisałam Matkę feministkę , książkę, w której próbowałam połączyć jakoś feminizm z macierzyństwem, i miałam przeczucie, że katolicy mogą wiedzieć o opiece nad dziećmi coś, czego „lewacy” nie wiedzą. Poszłam więc do kościoła Dominikanów w Warszawie. Była dość duża publiczność, ciekawe kobiety o różnych poglądach i świetny ojciec dominikanin. Oni naprawdę chcieli prowadzić dyskusję. Jakieś dziesięć minut po rozpoczęciu grupa młodych mężczyzn wstała, podnosząc transparent z napisem „Gender = 666”, zaczęli krzyczeć, po czym rzucili bombę.

Jak to: bombę?!

Potoczyli po posadzce coś takiego, co bardzo głośno grzechotało i potwornie dymiło. Miałam poczucie …