Odkąd pamiętam czytam i słucham o dobroczynnym wpływie snu na jakość życia. Jak ważny jest dla naszego metabolizmu, samopoczucia, czy wydajności w pracy. Przez lata podchodziłam do snu z nonszalancją, zarywając noce z wielu powodów, zwykle zawodowych. Ale rzadko były nimi stres, niepokój czy strach. Od dwóch lat to się zmieniło. Sen przestał kojarzyć się z odpoczynkiem i regeneracją, stał się powodem do zmartwień. Wokół słyszę podobne historie: ktoś nie może zasnąć, albo – częściej – wybudza się w środku nocy i czuwa do rana. Próby odzyskania snu rzadko podczas takiej nocy kończą się zwycięstwem. A takie noce zdarzają się coraz częściej. Czy to po prostu lęk – jaki pojawił się na początku pandemii, a teraz wyzwalają go obrazy wojny, który kiedyś minie – czy już bezsenność? I czy, mimo lęku, stresu i niepokoju, można odzyskać sen?

Czy potrafimy jeszcze spać? Bo mam wrażenie, że od ponad dwóch lat już nie. A wojna dodatkowo pozbawiła wielu z nas snu.

Ma pani rację, wydarzenia ostatnich lat wpłynęły negatywnie nie tylko na jakość naszego snu, ale też na nasz stan emocjonalny. Statystyki z okresu pandemii pokazują dwukrotny wzrost problemów ze snem. 

O jakich liczbach mówimy? Ilu Polaków cierpi na bezsenność?

Przed pandemią odsetek osób cierpiących na bezsenność – czyli …