Kiedy wyszłam, żeby zobaczyć, czy nie wraca do domu, na pustej parceli na rogu kilkoro dzieci w bawełnianych koszulach nocnych bawiło się zimnymi ogniami. Iskry opadały ku ziemi niby gwiaździste brody, a roześmiane dzieci gruchały cicho. Ich radość była zupełnie czysta, bo tak powściągliwa. Jakaś stara kobieta powiedziała:

– Tak się naprzykrzały ojcu, że wreszcie kupił im zimne ognie.

W tym języku zimne ognie nazywają się hanabi , co znaczy „kwietne ognie”. Przez całe lato, każdego wieczora, można tu zobaczyć wszelakie fajerwerki, od najskromniejszych po najwymyślniejsze, a my pewnego razu jechaliśmy z Shinjuku godzinę pociągiem, żeby obejrzeć jeden z publicznych pokazów nad rzeką, gdzie ciemna woda podwaja efekt.

Kiedy dotarliśmy na miejsce, była już noc. Znajdowaliśmy się na przedmieściach.

Całe rodziny szły oglądać fajerwerki nad rzeką. Z tej uroczystej okazji matki wyszorowały i wystroiły nawet najmniejsze dzieci. Zwłaszcza dziewczynki wyglądały nieskazitelnie w białych i różowych kimonach, przepasanych szarfami puszystymi niczym kłębki waty cukrowej. Uczesano je przepięknie, gładko, w podwójne kucyki ozdobione złotymi i srebrnymi wstążkami.

Dzieci były niesłychanie grzeczne, bo nie musiały iść spać, i trzymając rodziców za rękę, kroczyły z uroczą powagą. Szliśmy za rodzinnymi gromadkami aż nad rzekę, gdzie ujrzeliśmy, wysoko w górze, fajerwerki otwierające się jak wielobarwne parasole. Widać je było już z daleka, a kiedy ścieżką przez łąki ruszyliśmy ku ich źródłu, wydawało się, że przejmują coraz to …

Opowiadanie pochodzi ze zbioru Angeli Carter pt. Piękna córka kata. Opowiadania wybrane, który ukaże się w przekładzie Magdaleny Heydel w lutym 2023 roku nakładem wydawnictwa Czarne.

Partnerem Prozy w „Piśmie” jest Wrocław Miasto Literatury UNESCO i Wrocławski Dom Literatury.