Ja. Ostrzegałam ją, tłumaczyłam, że nie może mnie zwolnić. Miałam za sobą wiele rozmów z dziewczynami z biblioteki, które zapewniały, że się za mną wstawią, w razie gdyby się odważyła. A ona mi na to sama, w gabinecie:

– Wiem, że się starałaś. – Robi przy tym oczy jak do selfie . Jaśnieją, stają się proszące, zakochane w małym kwadraciku, przez który na siebie patrzy. Kiedy próbuje wytłumaczyć odmowę, załagodzić konflikt, bierze na litość i urok, bo nie umie być stanowcza, wiecznie tylko kręci. A tutaj już nie ma czego łagodzić. Będzie ostro, bo zaszła za daleko. Nie kłócimy się już o to, który projekt zakładek do książek zlecić, jesteśmy na etapie końcowym. Zaraz wszystko się skończy. Ja zostanę z niczym, a ona ze wszystkim.  

Próbuję zebrać ślinę, żeby na nią napluć, ale mam sucho w ustach i nie potrafię niczego zebrać od – dzisiaj mam wrażenie – piętnastu lat. Dlatego biorę pierwszą z brzegu książkę – jest to akurat najnowszy Krajewski – i rzucam w tę idiotkę, biorę drugą i rzucam raz jeszcze. Nie zdążyłam zobaczyć tytułu, po prostu celuję. Okładka jest twarda.  

Chowa się pod biurko, więc próbuję jej dosięgnąć, odsuwam krzesło …