Wyobrażasz go sobie za oknem. Za szybą izolatki, gdy leży w świetle, w sterylnym pokoju, podpięty do migających urządzeń, a wokół łóżka więdną bukiety kwiatów. Jest tak cicho. Zupełnie jakby to była scena z filmu, a nie publiczny szpital w południowej Francji. Co prawda nie wiesz, jak wyglądają tam szpitale, ale pozostajesz przy tej wizji komfortowego pokoju do umierania: przecież nigdy tam nie pojedziesz. Możesz sobie wyobrażać, co zechcesz. Już nigdy go nie zobaczysz. „Jego stan pogarsza się z dnia na dzień, nie je niczego i w każdej chwili może umrzeć” – napisali w esemesie. Nie wiesz, jak się z tym czujesz. Przełykasz ślinę. Lampka kontrolna nad jego głową zapala się i przez chwilę mruga na czerwono. Podbiega do ciebie siwy człowiek w białym fartuchu; wygląda jak każdy filmowy lekarz, mówi coś szybko po francusku, ale ty od razu przerywasz, że nie wiesz, przepraszasz, ty nie jesteś z rodziny …
Zapewnij sobie dostęp do ulubionych tekstów, nagrań audio, a także miesięcznika w wersji na czytniki.
Joanna Lech –(ur. 1984), poetka, pisarka, autorka powieści Sztuczki (2016) oraz czterech tomów wierszy. Redaktorka antologii Znowu pragnę ciemnej miłości (2018). Za debiutancką powieść nominowana do Nagrody Literackiej Nike i Gdynia 2017. Za poezję nominowana do Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius i Nike (2011). Mieszka w Krakowie, kompulsywnie podróżuje, fotografuje i czyta.
