Zaczyna się najlepsza pora, oświadczył Thomas, skręcając w prawo przy Travaträsk. Wciąż jest ciepło, ale nie ma już komarów i lada dzień rozpoczną się polowania na łosie.

Zgadzałam się z nim co do tego, że to dobra pora roku.

Siedzieliśmy podczas jazdy przez kilkadziesiąt kilometrów i porównywaliśmy różne miesiące.

Nie znoszę wiosny, myślałam.

Miesiące od stycznia do kwietnia są naprawdę ponure, powiedziałam z delikatnym naciskiem na słowo ponure.

No co ty, odparł Thomas. Piąta pora roku to przecież jego kwintesencja. Brakuje tylko polowań na łosie.

Mówił o przedwiośniu. Kiedy temperatura w ciągu dnia zahacza o dodatnią część podziałki. O wypadach skuterami śnieżnymi, pieczeniu kiełbasek i termosie z gorącą czekoladą. O weekendach nad jakimś jeziorem z innymi skuterzystami.

Nie miałam nic przeciwko temu, żeby w pierwszych promieniach słońca siedzieć na zamarzniętym jeziorze i czytać książki, podczas gdy Thomas łowiłby ryby. Nie mogłam jednak znieść skuterzystów. Termosów z czekoladą doprawioną likierem. Sposobu, w jaki nigdy nie odpowiadali na zadane im pytanie, tylko zaczynali od nienotaktak.

Już po pogrzebie twojej matki?

Nienotaktak!

Znaleźliście w tym roku jakieś moroszki?

Nienotaktak!

Nadal masz okres?

Nienotaktak!

Żeby uniknąć wypadów skuterem, zaproponowałam zakup domku letniskowego.

Moze gdzieś nad jeziorem albo nawet nad morzem, przekonywałam. Będziemy tam jeździć na weekendy, tylko ty i ja.

Mężczyznę, który sprzedawał skuter, żeby mieć pieniądze na wkład własny, bolało serce.

Dzięki ci za wszystko, powiedział i poklepał pojazd po siedzeniu.

Właśnie tam jechaliśmy. Nalałam kawy. Podałam kubek …