Świąd

Ale nikt nie przyszedł, czekał więc, patrząc w ścianę. To była jedna z tych sobót, które są jak niedziele. Nie wiedział, jak to wytłumaczyć. Działo się to co jakiś czas, częściej w ciepłe miesiące, i prawdopodobnie było normalne, choć nigdy o tym z nikim nie rozmawiał.

Po rozwodzieodczuwał dziwne otępienie umysłowe i psychiczne. Spoglądał w lustro, przyglądając się badawczo twarzy, która odwzajemniała spojrzenie. Nocami trzymał się swojej połowy łóżka, odwrócony plecami do tej drugiej. Życie przeciekało mu przez palce. Rozmawiał z ludźmi, chadzał na długie spacery. Kupił parę butów, ale dopiero poddawszy je rygorystycznej próbie; obydwa, nie tylko jeden. Cztery razy różnym tempem przemierzył sklep z jednego końca na drugi, potem usiadł i spuścił wzrok na buty. Zdjął jeden but i zajął się nim, naciskając podbicie, wkładając dłoń do środka, kiwając w jego stronę z aprobatą głową, stukając palcami wolnej ręki w sztywną podeszwę i obcas.

Sprzedawca – kimkolwiek był, cokolwiek robił i mówił, gdy go tu nie było – stał w pobliżu, patrząc i czekając.

jego biurkow pracy stało przy oknie, więc spędzał czas, przypatrując się budynkom po drugiej stronie ulicy, gdzie za rządkami okien nic nie było widać. Zdarzało się, że nie mógł przestać patrzeć.

Patrzył i na wpół ukradkiem się drapał. W pewne dni swędził go lewy nadgarstek. Wieczorem w domu ramiona. Nocami najczęściej uda i golenie. Na spacerze zdarzało się to od czasu do czasu i zwykle dotyczyło przedramion.

Uwięziony w swym ciele, miał czterdzieści cztery lata. Ręce, nogi, tors. Twarz nie swędziała. Na głowie nabawił się czegoś, czemu lekarz nadał nazwę, ale swędziało go tam jedynie z rzadka, a potem wcale, więc i nazwa nie miała znaczenia.

Okna po drugiej stronie ulicy omiatał wzrokiem w poziomie, nigdy w pionie. Nie próbował wyobrażać sobie życia w środku.

zaczął myślećo swędzeniu jako o danej zmysłowej z zewnątrz, którą wywołuje jakaś znajdująca się w oddali, niepoddająca się analizie substancja, powietrze w pomieszczeniu albo na ulicy, albo coś w samej atmosferze, rozkład środowiska naturalnego planety.

Zastanawiał się nad tym, ale w to nie wierzył. Była to na poły fantastyka naukowa. Ale stanowiło to także pewną formę pocieszenia w trakcie tych długich okresów niepokoju, gdy leżał na łóżku rozciągnięty, skulony, a wreszcie na brzuchu, nagie ciało w bawełnianej piżamie, cały w kremach i balsamach, próbując się nie drapać ani nie trzeć.

powiedział swojemuprzyjacielowi Joelowi, że sobota wydaje mu się czasem niedzielą, i czekał na reakcję. Joel miał dwójkę dzieciaków i żonę Sandrę. Zawsze mówiło się „Sandra i Joel”, nigdy odwrotnie.

– Sobota, niedziela, no i co z tego. Nie byłoby ciekawiej, gdyby wtorek wydawał się środą? Albo i lepiej: gdyby wtorek w tym tygodniu wydawał się środą z następnego.

Joel był członkiem personelu biurowego. Pisał wiersze, gdy udawało mu się znaleźć1 czas, niedawno przestał starać się o publikację.

– Jak swędzenie? – spytał. – Myślę o swędzeniu w historii świata i mam pustkę w głowie.

Przyjaciel, była żona, asystenci lekarzy i pielęgniarek w kitlach i tenisówkach. Oni wiedzieli. I nikt inny.

– Jakiś cesarz, członek rodziny królewskiej. Potrzeba ci kontekstu, który mógłbyś wykorzystać. Sławnego męża stanu, który drapie się w tajemnicy. Czegoś, co mógłbyś zbadać, znaleźć szczyptę …