Mieszkanie nad Breedlove’ami zajmowały trzy dziwki. Chinka, Polka i panna Marie. Pecola je uwielbiała, odwiedzała je przy każdej sposobności i załatwiała dla nich różne drobne sprawy. One zaś nią nie pogardzały.

Tamtego październikowego ranka, w dniu zwycięskiej batalii pani Breedlove stoczonej fajerką, Pecola poszła do nich na górę.

Usłyszała śpiew Polki, zanim jeszcze otworzyły się drzwi – głos był słodki i twardy, jak młode truskawki.

Smutno mi w spiżarni

Smutku półki całe

Smutno mi w spiżarni

Smutku półki całe

Smutno mi w sypialni

Spać nie mam z kim wcale.

– Cześć, ciasteczko. Gdzie żeś podziała skarpetki?

Marie rzadko używała wobec Pecoli dwa razy tego samego przydomka, lecz inspirację do tych czułych epitetów czerpała niezmiennie z jadłospisów i potraw, o których zresztą nieustannie rozmyślała.

– Dzień dobry, panno Marie. Dzień dobry, panno Chinko. Dzień dobry, panno Polko.

– O coś cię chyba pytałam. Gdzie masz skarpetki? Latasz boso jak podwórkowy kundel.

– Nie mogłam żadnych znaleźć.

– Nie mogłaś żadnych znaleźć? No to pewnie coś tam u was w domu upodobało sobie skarpetki.