Mieszkanie nad Breedlove’ami zajmowały trzy dziwki. Chinka, Polka i panna Marie. Pecola je uwielbiała, odwiedzała je przy każdej sposobności i załatwiała dla nich różne drobne sprawy. One zaś nią nie pogardzały.
Tamtego październikowego ranka, w dniu zwycięskiej batalii pani Breedlove stoczonej fajerką, Pecola poszła do nich na górę.
Usłyszała śpiew Polki, zanim jeszcze otworzyły się drzwi – głos był słodki i twardy, jak młode truskawki.
Smutno mi w spiżarni
Smutku półki całe
Smutno mi w spiżarni
Smutku półki całe
Smutno mi w sypialni
Spać nie mam z kim wcale.
– Cześć, ciasteczko. Gdzie żeś podziała skarpetki?
Marie rzadko używała wobec Pecoli dwa razy tego samego przydomka, lecz inspirację do tych czułych epitetów czerpała niezmiennie z jadłospisów i potraw, o których zresztą nieustannie rozmyślała.
– Dzień dobry, panno Marie. Dzień dobry, panno Chinko. Dzień dobry, panno Polko.
– O coś cię chyba pytałam. Gdzie masz skarpetki? Latasz boso jak podwórkowy kundel.
– Nie mogłam żadnych znaleźć.
– Nie mogłaś żadnych znaleźć? No to pewnie coś tam u was w domu upodobało sobie skarpetki.
zdjęcie …
Aby przeczytać ten artykuł do końca, zaloguj się lub skorzystaj z oferty.
W „Piśmie” bierzemy odpowiedzialność za słowo.
Każdy tekst przed publikacją przechodzi wielostopniowy proces redakcji i fact-checkingu. To wymaga czasu i pracy całego zespołu. Dołącz do społeczności „Pisma”. Zamów dostęp online. Istniejemy dzięki osobom takim jak Ty.
Toni Morrison – (1931–2019), amerykańska powieściopisarka i eseistka, laureatka literackiej Nagrody Nobla w 1993 roku. Zadebiutowała w 1970 roku powieścią Najbardziej niebieskie oko (The Bluest Eye). Wielokrotnie nagradzana za swoje książki, między innymi Nagrodą Pulitzera za powieść Umiłowana (1987).
Fragment pochodzi z książki Toni Morrison Najbardziej niebieskie oko, w przekładzie Kai Gucio, która ukaże się w marcu 2022 roku nakładem Wydawnictwa Poznańskiego.
