Kiedy miałam osiem lat, moja rodzina przeniosła się z osiedla komunalnego do czegoś, co wydawało mi się prawdziwą rezydencją. Patrząc od frontu, odnosiło się wrażenie, że to wolno stojący dom; w środku wrażenie było podobne. Mieliśmy osobne drzwi wejściowe, a kiedy spoglądało się przez tylne okna, widać było wielki zarośnięty ogród na planie kwadratu, który także wydawał się w całości należeć do nas. Większość naszych gości nigdy się nie zorientowała, że to było dwupoziomowe mieszkanie typu maisonette , ani że dolną połowę budynku stanowiło mieszkanie komunalne, do którego wchodziło się przez boczne drzwi. Zajmowała je hinduska rodzina, która w ramach powitalnego gestu pokazała mi, jak z trójkątnych kawałków ciasta lepić pierożki samosa. Niedługo po naszej przeprowadzce ojciec zabrał się do dzielenia wspólnego ogrodu na pół za pomocą nieco spaczonego drewnianego płotu. Nie sądzę, by ta parcelacja wynikała z jakiegoś sporu: była kwestią czysto praktyczną, związaną z odmiennymi wyobrażeniami co do tego, jak powinien wyglądać ogród (kolendra, ziemniaki – kwiaty, brodzik). Kiedy budowa płotu dobiegła końca, wszyscy byli zadowoleni. Obie strony miały swoje małe królestwo. A patrząc przez tylne okna, …