W byciu jedyną reprezentantką danego kraju pośród dwustu pasażerów statku jest jedna niedoskonałość. Kiedy kształt lądu na horyzoncie przypomina wieloryba i chcesz zażartować o strzelaniu z armaty do komara, ale nikt inny nie zna poezji Tuwima. Zresztą może to wcale nie byłby trafiony żart. Tak daleko na północ komary i tak nie dolatują.  

Jest 9 sierpnia, dwa stopnie na plusie, rok i dzień tygodnia według uznania. Tu, gdzie nikt nigdy nie mieszkał, krajobraz prawie się nie zmienia, więc równie dobrze może być sto lat temu, jak i wczoraj. Słońce nie zaszło od kwietnia i miną jeszcze trzy tygodnie, nim schowa się za horyzont, niespełna dwadzieścia stopni od geograficznego bieguna północnego, na styku stref czasowych, skąd każda droga wiedzie na południe.  

Newsletter

Aktualności „Pisma”

Raz w miesiącu poinformujemy Cię o najważniejszych materiałach z numeru, nowych podcastach.

Zapisz się

Stoję na najwyższym, szóstym pokładzie i obserwuję ląd wyłaniający się zza chmur. Niebo wisi nisko i mimo że już południe, na horyzoncie nadal zdaje się być wieczór. We mgle ślizgającej się po wodzie rufa statku pojawia się i znika, a zimne, wilgotne powietrze wypełnia płuca niczym opary lotnych rozpuszczalników. Każda próba odstawienia powoduje niepokój i bezsenność.

Lodowiec ma powierzchnię siedmiuset kilometrów kwadratowych. Od dołu jest jasny, wyżej pokrywają go osady i zanieczyszczenia przyniesione z wiatrem. Biorę głęboki wdech i zamykam oczy. Wyspa Biała pachnie lodem.  

ten dzień wyobraziłam sobie dziesięć lat temu. Miałam dwadzieścia osiem lat i właśnie przeprowadziłam się do Longyearbyen, największego miasta na Spitsbergenie, czyli najdalej wysuniętego na północ miejsca na świecie, gdzie można zamieszkać ze stałym dostępem do internetu i całorocznego lotniska. Zaczynałam pracę w Svalbard Museum, którego główny konserwator oprowadzał mnie po budynku przypominającym kształtem wypłaszczone na szczytach góry. Udawałam, że …