Podróż
Nowa Zelandia. Ziemia nieobiecana
zdjęcieJulia Lachowicz
Nowa Zelandia nigdy nie jest po drodze. Dlatego od ponad tysiąca lat niemal każdy, kto tu trafia, może się czuć odkrywcą. Wrażenie to powinno łączyć, ale właśnie ono dzieli najbardziej.
Przez lata pracy w magazynie „National Geographic” załamywałam ręce nad tekstami, które zaczynały się od słów „Już w samolocie…” i opisywały kolejne etapy lotu, przepraw przez lotnisko i pierwszych wrażeń na nowo odkrywanej ziemi. Z zimną krwią kreśliłam pierwsze zdania, całe akapity, nigdy nie odczuwając najmniejszych wyrzutów sumienia. Takie wstępy zawsze wydawały mi się oklepane i oczywiste.
Dziś, gdy mam napisać o swojej dwumiesięcznej podróży po Nowej Zelandii, tak akurat chciałabym zacząć. Gdyby nie lata tępienia tego stylu, pierwsze zdania byłyby właśnie o podróży samolotowej z Dubaju do Auckland, która trwała piętnaście godzin i czterdzieści pięć minut, bez przesiadek ani przystanków. O locie, w trakcie którego podawanych jest pięć posiłków, można obejrzeć osiem pełnometrażowych filmów z rzędu, ostatnie godziny są naznaczone ciągłym zerkaniem na zegarek, stopy natomiast tak opuchnięte, że nie mieszczą się w butach. Napisałabym o lądowaniu nad oceanem i o poczuciu, że jest się na końcu świata, a zarazem w miejscu, w którym wszystko jest znane i działa jak w zegarku, gęsto rozsiane tablice informacyjne zaś nie pozostawiają wątpliwości, co powinniśmy robić w danej chwili i dlaczego właśnie tak. Opowiedziałabym też o jedenastogodzinnej zmianie czasu, która sprawia, że głowa zupełnie wariuje, a zaburzenia snu zyskują nową definicję, bo przecież ósma rano nagle staje się ósmą wieczorem.
O pierwszej wizycie w toalecie i wpatrywaniu się tępym wzrokiem w umywalkę, by sprawdzić, czy woda faktycznie wiruje tu w odwrotną stronę niż na półkuli północnej. A następnie o wielkim rozczarowaniu i przekonaniu się, że niewiele wspólnego z rzeczywistością ma to, o czym uczyłam się w szkole o sile Coriolisa, która w wyniku nieustannego ruchu obrotowego Ziemi powoduje odchylenie od linii prostej toru ruchu ciała. W prostych słowach: odpowiedzialna jest za to, że gdybyśmy zrzucili coś z wieży Eiffla i nie brali pod uwagę innych sił, spadnie to około sześciu i pół centymetra na wschód. To siła Coriolisa sprawia między innymi, że cyklony na półkuli południowej skręcają zgodnie z ruchem wskazówek zegara, a na północnej – odwrotnie. Że wiatry w Polsce mają tendencję do skręcania w prawo, podczas gdy w Nowej Zelandii – w lewo. Jednak efekt ten jest widoczny tylko w przypadku …
Aby przeczytać ten artykuł do końca, zaloguj się lub skorzystaj z oferty.
Dostęp do tego materiału mógłby kosztować 8,99 zł. My jednak w tej cenie dajemy Ci miesięczną subskrypcję wszystkich naszych treści. Czytaj i słuchaj do woli. Zostaniesz z nami na dłużej?
Masz konto?
Zaloguj się