W pociągu jest temat: czy dosypią, gdzie dosypią, kiedy zaczną i jak długo będą sypać. Informacje są sprzeczne, każdy chce mieć rację, atmosfera się zagęszcza, kłótnia wisi w powietrzu. W końcu ktoś dla rozładowania sytuacji rzuca, że nieważne, gdzie zaczną to całe sypanie, skoro to jest i tak z dupy pomysł, żeby sypać w wakacje. Choć wakacji jeszcze nie ma. Konduktor łapie się za głowę, bo co to się porobiło, żeby takie tłumy już na początku czerwca ruszały plażować.

Co racja, to racja. Jedziemy.

to pierwszy etap mojej wyprawy w przyszłość. W październiku 2018 roku Międzyrządowy Zespół do spraw Zmian Klimatu opublikował przerażający raport. Wynika z niego, że jeśli nie opamiętamy się z podgrzewaniem planety, to zginiemy. Nie za pięćset lat czy dwieście. Karuzela samonapędzających się zmian już się kręci. Mamy jeszcze chwilę, żeby zwolnić jej pęd. Jeśli tego momentu nie wykorzystamy, rozprawi się z nami być może już w drugiej połowie XXI wieku. Mam trzydzieści siedem lat i duże szanse załapania się na ten chaos. Mój syn ma trzy lata – dla niego susze, klęski żywiołowe, spowodowane nimi kryzysy ekonomiczne i polityczne przesilenia na niespotykaną dotąd skalę mogą być rzeczywistością przez większą część życia.

Od czasu publikacji raportu mam problemy ze snem. Nie mogę przestać o tym myśleć, właściwie wszystko, co się wokół mnie dzieje, …