Czarnuch!” lub po prostu: „Patrz, Murzyn!”.

Wchodziłem w świat niecierpliwy, by odsłonić sens rzeczy, moja dusza pragnęła być u początków świata, i oto odkrywałem, że jestem przedmiotem wśród innych przedmiotów.

Zamknięty w tej przygniatającej przedmiotowości, wołałem Innego. Jego wyzwalające spojrzenie ślizga się po moim ciele, a ono natychmiast traci chropowatość i odzyskuję lekkość, która zdawała mi się utracona, odrywając mnie od świata, przywraca mnie światu. Ale potykam się już na pierwszym zboczu, a Inny gestami, postawą, spojrzeniem utrwala mnie w takim sensie, w jakim utrwala się preparat za pomocą barwnika. Wpadałem w złość, żądałem wyjaśnień… Daremnie. Wybuchałem. Oto kawałki zebrane przez innego mnie.

Dopóki Czarny pozostaje u siebie, nie ma okazji, pomijając drobne walki wewnętrzne, doświadczyć swojego bytu-dla-innego. Jest moment „bytu dla innego”, o którym mówi Hegel, lecz wszelka ontologia stała się niemożliwa w społeczeństwie skolonizowanym, któremu narzucono obcą cywilizację. Wydaje się, że nie zwróciło to dostatecznej uwagi tych, którzy na ten temat pisali. Weltanschauung skolonizowanego ludu zawiera pewną nieczystość, defekt, które …