Ucieszyłem się zrazu na ten pokój w starym, klasycystycznym pałacu, nie żebym przepadał za salonami i komnatami, ale dlatego, że okazały ten zabytek został wreszcie odnowiony. Bywając tam prawie corocznie, patrzyłem zasmucony, jak wspaniała budowla o harmonijnych liniach i rytmach niwelujących jej masę i unoszących ją ponad przyziemie popadała w ruinę. Grube jej i stare, siedemnastowieczne chyba mury mogły przetrzymać jeszcze stulecie, tynki jednak się osuwały, pilastry kruszały, gzymsy odpadały, a całą elewację pokrywał szarobrunatny liszaj straszący fioletowymi zajadami.

Znam go dobrze, gdyż w pobliskim, prawie moim rodzinnym mieście poraził on całą dzielnicę wystawnych kamienic, dawniej nazywaną mieszczańską i przed stuleciem będącą architektoniczną perłą regionu. Nie znaleziono dotąd na tę chorobę żadnego lekarstwa, bo nie ma komu tych kamienic ani oddać, ani sprzedać, a ze środków lokatorskich czy też komunalnych nie daje się ich odnowić. Ilekroć tamtędy przechodzę, a czynię to zawsze po przyjeździe, tylekroć te secesyjne i eklektyczne fasady, oznakowane jako zabytkowe, kłują mnie w oczy i serce …