Jak się pracuje w Oksfordzie?

Na razie wyłącznie zdalnie. Od kiedy tu przyjechałam, jeszcze ani razu nie byłam na uniwersytecie. Miałam rozpocząć zajęcia, wyznaczono mi nawet salę i wtedy zaatakował wariant brytyjski. Wszystko przeniosło się online, moje zajęcia z seksualności w Europie Środkowej też.

A skąd u pani to zainteresowanie seksem?

Zaczęło się od nowego ruchu religijnego Brahma Kumaris, o którym pisałam doktorat; interesowała mnie kwestia kobiet i konwersji religijnej. U nich zasadą jest wstrzemięźliwość seksualna. Jedna z członkiń grupy oznajmiła mężowi, że rzuca obowiązki małżeńskie. On zareagował na to w ten sposób, że zabrał ją do seksuologa – i dla niej było to trudne doświadczenie. Jej duchowe przeżycie zostało nagle zmedykalizowane, czuła się potraktowana przedmiotowo. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego było to dla niej tak nieprzyjemne; jako młoda dziewczyna czytałam przecież Michalinę Wisłocką i Zbigniewa Lwa-Starowicza; ich książki wydawały mi się fajne i sensowne. Ale w 2008 roku przeczytałam Sztukę kochania Wisłockiej już nie jako młoda osoba, ale ktoś wyposażony w aparat do krytycznej analizy kwestii płci i seksualności – i nagle okazało się, że to zupełnie inna książka, niż myślałam.

Gorsza?

Inna. Pod wieloma względami bardzo konserwatywna. Było to tak dziwne, że zaczęłam szukać prac o polskiej seksuologii, żeby zrozumieć, na jakich założeniach opiera się u nas ta nauka. Ale prawie niczego nie było, same skrawki! Mimo że nie jestem historyczką, zaczęłam w tych skrawkach dłubać – i tak to już ze mną zostało na wiele lat.

A ja od zawsze myślę, że motywacja naukowa jest jednak w jakiejś mierze osobista. Z jakiegoś powodu zaintrygowała panią akurat ta, a nie inna historia.

Była intrygująca. Tak jak seksualność w ogóle – jest dobrą …